To the utmost (#2)

parte cuarenta y siete

Hades's pov

Ο Varian επικοινώνησε στις επόμενες 4 ώρες.

-Ο παλιόπουστας στην αρχή φαινόταν αθώος κανένα ίχνος που να τον ενοχοποιούσε. Αν δεν έβλεπα το παραθυράκι στον δίσκο του τώρα θα τρώγαμε ακόμα φούμαρα.

Ακούστηκε έξαλλος από το τηλέφωνο.

-Τι βρήκες;

Ρώτησε ψύχραιμα ο Tony.

-Συνομιλίες με τον μεγάλο Suarez και κλήσεις, όχι ομως αρκετά να φανερώνουν τα σχέδια τους ή το επόμενο βήμα τους.

Απάντησε ακόμα έξαλλος ο χάκερ.

-Ότι νεότερο έχεις επικοινώνησε.

Απάντησε ήρεμα ο Mario.

Και η κλήση τερματίστηκε.

Σειρά μου.

Σηκώνομαι και πιάνω τα κλειδιά του αμαξιού μου.

-Αναλαμβάνω εγώ τώρα.

Είπα αποφασισμένα.

Θέλω την καταστροφή του πατέρα μου όσο τίποτα άλλο.

Η Περσεφόνη τρέχει να με αγκαλιάσει πριν βγω από το διαμέρισμα.

-Να προσεχείς.

Μου είπε και βγήκε από την αγκαλιά μου.

-Μην αγχώνεσαι.

Της χαμογέλασα και άρχισα να ξανά προχωράω προς την πόρτα.

-Περίμενε θα σε πάω εγώ μέχρι κάτω.

Ακούστηκε η σοβαρή φωνή του Mario.

Κανείς δεν είπε τίποτα όσο σηκωνόταν και με πλησίαζε.

Βγήκαμε από το διαμέρισμα και μπήκαμε στο ασανσέρ.

-Φοβάσαι;

Με ρώτησε και γύρισε επιτέλους να με κοιτάξει στα μάτια.

Έχει τόσο όμορφα μάτια γαμώτο.

-Όχι δεν φοβάμαι.

Απάντησα γενναία.

Όντως δεν φοβόμουν.

Αρκετά χρόνια πέρασα στο να τρέμω ακόμα και την σκιά του πατέρα μου.

Τέλος.

Φτάνει!

Ας σηκωθώ επιτέλους στα δικά μου πόδια.

-Me haces orgulloso.

Είπε σιγανά χωρίς να κόψει την οπτική επαφή επαφή μας.

Με κανείς περήφανο.

Τον κοιτάω και νιώθω κάτι μέσα μου να ζεσταίνεται.