To the utmost (#2)

parte veintitres

Tony's pov

Κατεβαίνω από το αμάξι και κάνω νόημα στους άντρες να περιμένουν έξω.

Φτάνω ακριβώς μπροστά στην πόρτα που μου υπέδειξε ο Άδης.

Είναι μια πολύ ατιμέλητη μεζονέτα με δυο επίπεδα.

Βαράω την πόρτα και ανοίγει μόνη της.

Μάλλον ήταν ήδη ανοιχτή.

Μπαίνω μέσα και στο θέαμα νιώθω έτοιμος να πέσω κάτω.

Βλέπω τον Άδη καθισμένο στο πάτωμα και έχει στην αγκαλιά του το άνευρο σώμα της Περσεφόνης.

-Τι στον πούτσο έγινε!

Φωνάζω και τρέχω δίπλα της.

Την βγάζω από την αγκαλιά του και την βάζω στην δίκη μου.

Τρέχει αίμα από την μύτη της, έχει ένα μικρό σκίσιμο στο κούτελο της και διάφορες μελανιές στο σωμα της.

Δεν μπορώ να κουνηθώ.

-Είχαμε βγει για να πάμε να πάρουμε μια βότκα και να κάτσουμε στην αυλή αλλά γύρισε πρώτη στο σπίτι όσο πάρκαρα και...

Κάνει μια παύση.

-Και μέχρι να μπω στο σπίτι την βρήκα έτσι. Δεν τον πρόλαβα Tony δεν τον πρόλαβα είχε ήδη φύγει.

Απαντάει φρικαρισμένος και έτοιμος να βάλει τα κλάματα.

Δεν μπορώ να ανασάνω.

Την βλέπω χτυπημένη και θέλω να σκοτώσω.

-Ποιος το έκανε.

Δεν ρώτησα καν.

Ήταν απαίτηση να μάθω.

-Ο πατέρας μας.

-Και που είναι;

Ρωτάω όσο βάζω μια τούφα των μαλλιών της πίσω από τα αυτιά της.

-Δεν ξέρω συνήθως όταν φεύγει τα βραδιά γυρνάει μετά από μερικές μέρες.

-Θα την πάρω μαζί μου.

Ανακοινώνω και πάω να σηκωθώ.

Με σταματάει απότομα και ρωτάει.

-Τι εννοείς;

-Εννοώ πως δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω εδώ χτυπημένη και μόνη της.

Κοιτάει κάτω και απαντάει.

-Μα θα έχει εμένα.

-Όποτε έχει εσένα καταλήγει έτοιμη για νοσοκομείο, όχι δεν θα πάρω.

Πάω να την σηκώσω αλλά με ξανά σταματάει.

-Πρόσεχε τα πλευρά της νομίζω χτύπησε και εκεί.