To the utmost (#2)

parte ochenta

Tony's pov

Είπε ότι θα με συγχωρήσει.

Το ακούσαμε όλοι.

Είπε ότι θα με συγχωρέσει.

Αν και το θέμα είναι πως μέχρι να το κάνει αυτό ξέρω πως θα με βασανίσει.

Αλλά δεν με πειράζει.

Μπορώ να περιμένω.

Είμαι ακόμα 18.

Έχω μια ολόκληρη ζωή να της προσφέρω.

-Άρα θα έρθει σήμερα η κινητή φωτιά.

Είπε ο Max χωρίς να μας αφήσει περιθώρια να του πούμε όχι.

Πριν προλάβω να του απαντήσω ακούω την φωνή της.

-Ναι Max εδώ είμαι.

Είπε με αυτοπεποίθηση.

Γυρνάω να την κοιτάξω χωρίς να με ενδιαφέρει τι κάνω εκείνη την στιγμή.

Γαμώτο είναι τόσο όμορφη.

Φοράει μια μακριά γκρι φόρμα, που αν δεν κάνω λάθος είναι δική μου και ένα κολλητό μαύρο αθλητικό κορμάκι.

Είναι κινούμενος πειρασμός γαμώτο της.

Τα υπόλοιπα αγόρια δεν τολμάνε καν να την κοιτάξουν.

Μετά το φιάσκο με τον Mortez κανείς δεν θα τολμήσει να την ξανά κοιτάξει.

Άμα θέλουν ας κάνουν αλλιώς.

-Tony συγκεντρώσου!

Φωνάζει ο Varian πάνω από το κεφάλι μου και τότε θυμάμαι πως σηκώνω 60 κιλά και πως πρέπει να αφήσω την μπάρα στην θέση της.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αφήνω την μπάρα.

-Σόρρυ αφαιρέθηκα.

Απάντησα σιγανά και αφού σηκώθηκα από το όργανο γυμναστικής ξανά γύρισα το βλέμμα μου στην Περσεφόνη.

-Ναι κάτι κατάλαβα.

Τον άκουσα να μουρμουράει από δίπλα μου.

Τώρα η fresa ξεκίνησε ζέσταμα με τον Max.

Μπορώ να την κοιτάω όλη μέρα.

Γαμώτο είμαι τόσο ερωτευμένος.

-Πως είναι;

Ψιθυρίζει ο Varian δίπλα μου.

Γυρνάω να τον κοιτάξω μπερδεμένος.

-Τι εννοείς;

Ρωτάω για να μου εξηγήσει.

-Πως είναι να μπορείς να αγαπήσεις κάποιον τόσο πολύ δυνατά, την κοιτάς λες και ο κόσμος σου εξαρτάται από αυτήν.