To the utmost (#2)

parte setenta

Persephone's pov

Δεν κοιμήθηκα ποτέ.

Δεν γινόταν.

Πήγα στο σπίτι του Mario μαζί με τα παιδιά.

Δεν μπορούσα να γυρίσω στο σπίτι του Apollo χωρίς τον Tony.

Δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ στο κρεβάτι χωρίς αυτόν.

Να μυρίζουν τα πάντα γύρω αυτόν αλλά να μην είναι εκεί.

Με το που πήγαμε στο διαμέρισμα ο Mario και ο Άδης εξαφανίστηκαν εξουθενωμένοι στην κεντρική κρεβατοκάμαρα.

Ο Varian πήγε στον ξενώνα.

Και εγώ έμεινα στο σαλόνι.

Υπήρχε δωμάτιο να πάω να κοιμηθώ.

Αλλά δεν ήθελα ούτε να κουνηθώ.

Έψαξα λίγο στα ντουλάπια της κουζίνας και γρήγορα βρήκα ένα μπουκάλι βότκας.

Υπέροχα.

Έκατσα στο μπαλκόνι και έβγαλα το πακέτο μου από την τσέπη μου.

Άναψα ένα τσιγάρο και ήπια μια γουλιά από την βότκα.

-Μην γίνεις στουπί έχουμε δύσκολη μέρα αύριο.

Ακούστηκε μια φωνή από πίσω μου και γύρισα κατευθείαν να κοιτάξω.

-Ούτε εσυ μπορείς να κοιμηθείς;

Ρώτησα τον Varian που πλέον κάθεται δίπλα μου.

-Δεν με έπαιρνε ο ύπνος με τόση υπερένταση.

Μου απάντησε και κοίταξε τον ξάστερο ουρανό.

Φάνηκε να μην το εννοεί αυτό που λεει αλλά δεν έδωσα περισσότερη σημασία.

-Θες;

Τον ρώτησα και του έδειξα το πακέτο με τα τσιγάρα μου.

-Μπα όχι είμαι καλά.

Απάντησε αδιάφορα.

Τώρα που το σκέφτομαι δεν είδα ποτέ τον Varian να καπνίζει.

-Πως και δεν πηγές στο δικό σου σπίτι να ξεκουραστείς και ήρθες εδώ;

Ρώτησα περίεργα.

Με κοίταξε με ένα χαμόγελο λύπης.

-Ξέρεις δεν είναι όλες οι οικογένειες καλές, προσπαθώ απλά να ξεφύγω, όσο μπορώ.

Απάντησε και κατάλαβα κατευθείαν ότι το θέμα ειναι πολύ λεπτό.

Τον έπιασα συμπονετικά από τον ώμο.

-Μπορώ να σε καταλάβω, προσπαθούσα να ξεφύγω όλη μου την ζωή.

Απάντησα με ένα μικρό χαμόγελο.