To the utmost (#2)

parte sesenta y seis

Mario's pov

Σήμερα θα απαγάγουμε τον Scott.

Θεέ μου αυτό ακούστηκε τόσο λάθος.

Δεν ξέρω αν το αρχίδι θα μιλήσει.

Αλλά ότι πετύχουμε καλό είναι.

Αν ο Apollo και ο Alex πιστευουν ότι έτσι θα κερδίσουν κάποιο ξέσπασμα του Suarez.

Ας είναι.

Δεν είναι κακό σχέδιο.

Απλά το θέμα είναι ποσά θα πετύχουμε με αυτό.

Αλλά και να μην κερδίσουμε τον Suarez, έχουμε τον παλιοπούστα στο χέρι μας να τον κάνουμε ότι θελουμε.

Δεν είμαι άνθρωπος την άρρωστης εκδίκησης.

Αλλά τον συγκεκριμένο θα τον έσπαγα στο ξύλο με ευχαρίστηση.

Δένω την ζώνη που κρατάει τα όπλα πάνω από την στολή μου.

Σηκώνω το βλέμμα μου και συναντάω το βλέμμα του Άδη στο απέναντι ντουλάπι.

Βρισκόμαστε στα αποδυτήρια της βάσης.

Θα ντυθούμε, θα μαζευτούμε έξω και θα αναχωρήσουμε σαν ομάδα.

Θα είμαστε εγώ, ο Tony, η Περς και ο Άδης.

Και σαν πιο έμπειρος θα έρθει μαζί μας ο Alex καθώς ο Apollo έχει άλλες δουλειές να διευθετήσει.

Ο Varian θα έρθει αλλά κλασσικά θα κάτσει στο βαν.

Ξαφνικά ο Άδης αρχίζει και με πλησιάζει.

Φτάνει μπροστά μου και περνάει τα χέρια του πίσω από την μέση μου.

Αρχίζει και στρώνει καλύτερα την ζώνη μου την οποία δεν είχα καταλάβει ότι φόρεσα στραβά.

Τέλεια μπράβο Mario.

Νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν.

Μου γελάει πονηρά αλλά δεν σταματάει την δουλειά του.

Αφού φτιάξει την ζώνη μου απομακρύνεται ελάχιστα και δεν σταματάει να με κοιτάει μέσα στα μάτια.

-Είσαι πανέμορφος σήμερα.

Του είπα όσο σκάναρα το πρόσωπο του.

Τα μαλλιά του έχουν μακρύνει και είναι έντονα και λαμπερά κόκκινα.

Τα μάτια του είναι ξεκούραστα.

Στα χείλη του έχουν επουλωθεί όλες οι πληγές που είχε από χτυπήματα.

Είναι τόσο όμορφος.

Και αυτή η καταραμένη η στολή αναγράφει κάθε γράμμωση του σώματος του.

Μου γελάει και απαντάει.