To the utmost (#2)

parte cincuenta y cinco

Mario's pov

τικ τακ.

Ο χρόνος περνάει και όσο περνάει η ώρα εγώ τόσο περισσότερο φρικάρω.

Πως είναι;

Τι έχει;

Τι του έκαναν;

τικ τακ.

Δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω.

Αν πάθει κάτι τι θα κάνω;

Σε όλη την διαδρομή ο Max δεν είπε κουβέντα.

Ευτυχώς οδηγούσε αυτός.

Εγώ θα μας στούκερνα.

Με κοιτάει συμπονετικά.

Καταλαβαίνει τον πόνο που νιώθω.

Τον έχει περάσει.

Και τον ζει για κάθε γαμημένη μέρα εδώ και ποσά χρόνια.

Όχι δεν θα το άντεχα αυτό.

Όχι δεν θα μπορούσα να σηκώσω όλο αυτό το βάρος.

Όχι αν τον χάσω.

-Θα ζήσει Mario.

Είπε σιγανά ο Max όταν κατάλαβε πως ακόμα κλαίω.

-Δεν έχουν βγει να μας ενημερώσουν ακόμα.

Είπα μέσα σε μια βαθιά ανάσα.

Ποιος ξέρει πόση ώρα τον βασάνιζαν.

Τι του έκαναν;

Θα τους σκοτώσω όλους τους.

Έναν προς έναν.

Και θα το κάνω τόσο αργά και βασανίστηκα που θα με παρακαλάνε να τους σκοτώσω και να δώσω ένα τέλος στις μίζερες ζωές τους.

-Πράγμα που σημαίνει ότι τον συνεφέρνουν αν ήταν να μην τα κατάφερνε θα το ξέραμε από το πρώτο τέταρτο.

Δεν ήταν απότομος.

Προσπαθούσε να με καθησυχάσει.

Και εκείνη την στιγμή βγήκε έξω ο γιατρός και μας πλησίασε.

-Θα ζήσει.

Ήταν οι πρώτες λέξεις που είπε όταν με είδε έτοιμο να μην μπορώ να ανασάνω.

Αφού πήρα μια γερή ανάσα συνέχισε την αναφορά του.

-Έφαγε πολύ άγριο ξύλο ο μικρός αλλά θα τα καταφέρει, άλλος στην θέση του θα τον είχε εγκαταλείψει ο οργανισμός του ώρες πριν.

Ναι αυτός είναι ο Άδης μου.

Δεν θα τα παρατούσε ποτέ εύκολα.

-Έχει μερικά σπασμένα πλευρά. Ένα σπασμένο πόδι, σπασμένη μύτη, μώλωπες σε όλο του το σώμα και χρειάστηκε ραματα σε ένα σκίσιμο πάνω από το μάτι του. Ευτυχώς γλυτώσαμε κάποια εσωτερική αιμορραγία όπως φοβόμουν.