To the utmost (#2)

parte cincuenta y ocho

Mario's pov

Έχει περάσει μια βδομάδα από τότε που ξύπνησε ο Άδης.

Σήμερα θα βγει από το νοσοκομείο επιτέλους.

Η ψυχούλα μου το ξέρει.

Τις πρώτες βραδιές δεν με άφηναν να κοιμάμαι στο δωμάτιο του.

Ο μαλάκας ο γιατρός έλεγε πως για όλους τους ασθενής ισχύουν συγκεκριμένα ωράρια για επισκεπτήριο και δεν θα κάνει εξαίρεσης.

Για αυτό και εγώ κοιμόμουν έξω από την πόρτα του Άδη.

Ναι κοιμόμουν στο πάτωμα αλλά δεν έφυγα από το νοσοκομείο.

Αυτό έγινε για τις πρώτες 3 νύχτες με τον γιατρό και τον Tony να με κράζουν νομίζοντας πως θα υποχωρήσω.

Την τρίτη μέρα που ξανά πέρασε ο Apollo για να επισκεφτεί τον Άδη και μάλλον με είδε στα χάλια μου απόρησε.

Όταν του εξήγησα ότι δεν με αφήνουν να μείνω με τον Άδη αλλά εγώ δεν το κουνάω ρούπι έδωσε αυτός εντολή.

Και δια μαγείας ο άθλιος γιατρουδάκος με άφησε να κοιμάμαι στο δωμάτιο του Άδη.

Πουλημένο τομάρι.

Αλλά δεν τα βάζω με αυτόν.

Περισσότερο τα έχω με τον Tony όχι περισσότερο για την ίδια του την στάση.

Αλλά περισσότερο γιατί αν ήταν αυτός στην θέση μου θα έκανε τα ίδια ακριβώς.

Και αντί να με καταλάβει προσπάθησε απλά να με κάνει να νιώσω ακόμα χειρότερα.

Εδώ και μια βδομάδα δεν του μιλάω.

Μόνο αν αναγκαστώ στην προπόνηση.

Φεύγω από το νοσοκομείο μόνο για να πάω στην βάση, να προπονηθώ, να κάνω ένα ντουζ και ξανά γυρνάω στο νοσοκομείο.

Αυτή είναι η ρουτίνα.

Η μάλλον ήταν, αφού ο Άδης βγαίνει σήμερα.

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο και του χαμογελάω.

Νιώθω εξαντλημένος αλλά προσπαθώ πολύ να το κρύψω.

-Σήμερα θα πρέπει να έρθουν όλοι στο σπίτι για να δούμε την επόμενη κίνηση μας, αφού δεν μπορείς εσυ να μετακίνησε συνέχεια θα πρέπει να έρθουν αυτοί σε μας, αλλά μην αγχώνεσαι με το που βγάλουμε άκρη θα τους διώξω όλους.

Ανακοινώνω όσο κλείνω την απόσταση μεταξύ μας και κάθομαι στο κρεβάτι δίπλα του.

Με κοιτάει μπερδεμένος.