To the utmost (#2)

parte treinta y uno

Tony's pov

Πάνω που πήγε να ξεφύγει η υπόθεση πάνω στο αεροπλάνο ακούστηκε ο Todd από τα ηχεία που μας έλεγε να δέσουμε τις ζώνες μας καθώς προσγειωνόμασταν.

Στην Περσεφόνη δεν φάνηκε να της άρεσε ιδιαίτερα έτσι όπως σηκώθηκε και κάθισε με δύναμη πάνω στην θέση της.

Καλά όχι ότι σε εμένα άρεσε η τόσο απότομη απώλεια επαφής.

Αλλά νομίζω το διαχειριστικά καλύτερα από την Περσεφόνη.

Το πρόσωπο της ήταν κατακόκκινο και τα μάτια της είχαν γίνει τελείως σκούρο μπλε.

-Έχεις ξανά πάει ποτέ στην Mallorca;

Την ρώτησα ήρεμα και άρχισα να της χαϊδεύω το χέρι για να χαλαρώσει.

-Όχι ποτέ ξανά.

Είπε με λιγότερη ένταση στην φωνή της.

Της χαμογέλασα.

Αφού κατεβήκαμε από το τζετ μας περίμενε ήδη ένα αμάξι όπου θα μας οδηγούσε στο εξοχικό.

Η διαδρομή ήταν ήσυχη με την Περσεφόνη να κοιτάει συνεχώς έξω από το παράθυρο και να με ρωτάει πληροφορίες για οποιοδήποτε αξιοθέατο έβλεπε.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι πήρα τις δυο βαλίτσες μας και της κουβάλησα ως το ισόγειο του σπιτιού.

Η Περσεφόνη είχε μείνει να χάσκει το σπίτι.

-Δεν έχει οικονόμο ζήτησα να είναι τελείως άδειο το σπίτι.

Της είπα όταν κατάλαβα ότι παρατηρούσε τα σκαλιά.

-Αυτή η τζαμαρία ανοίγει;

Ρώτησε δείχνοντας στην μπροστινή αίθουσα.

Μετά την τζαμαρία υπήρχε ένας μικρός χώρος όπου είχε ένα τραπέζι με καρέκλες και μια κούνια και από κάτω ξεχινώταν μια τεράστια έκταση αμμουδιάς με θάλασσα.

Τα μάτια της γυαλίσαν όταν είδε την θάλασσα.

Χωρίς να της απαντήσω πήγα να ανοίξω την τζαμαρία.

Με το που την άνοιξα μέσα σε ένα λεπτό είχε πετάξει τα παπούτσια της και έτρεχε πάνω στην αμμουδιά.

Έμεινα να την κοιτάω.

Έμοιαζε τόσο ανέμελη.

Τόσο μικρή.

Τόσο χαρούμενη.

Άρχισα να περπατάω προς την αμμουδιά.

Σε όλη την διαδρομή έβρισκα πεταμένα τα ρούχα της Περσεφόνης.