To the utmost (#2)

parte veinte

Tony's pov

Κοιτάω εξεταστικά τον Άδη.

Δεν φαίνεται και πολύ καλά.

-Έγινε κάτι;

Ρωτάω ήρεμος.

-Όχι.

Απαντάει μονολεκτικά.

Τον έπιασε τραύλισμα και δεν μιλούσε.

Ναι ο Mario έχει δυσλεξία.

Εγώ έχω μια ήπια μορφή αλλά με διάφορες ασκήσεις που μου έκανε η Adria όταν ήμουν μικρός πλέον δεν έχω κανένα θέμα.

Ο Mario από την άλλη μέχρι να ασχοληθεί κάποιος με την δυσλεξία του ήταν αρκετά μεγάλος σε ηλικία για να φύγει 100%.

Παρόλα αυτά έχει κάνει καταπληκτική δουλειά.

Πλέον τραυλίζει μόνο όταν κάτι τον ταράζει.

Και είμαι σίγουρος ότι κάτι έκανε ο Άδης για αυτό.

-Ήταν σίγουρα καλά;

Με ρωτάει η Περσεφόνη.

Την λατρεύω ειλικρινά.

Νοιάζεται για όλους.

-Σίγουρα δεν ήταν αλλά δεν θα το παραδεχτεί.

-Πρέπει να φύγουμε.

Λέει ο Άδης στην Περσεφόνη.

Μου σφίγγει το χέρι μια ακόμα φορά και απομακρύνεται από κοντά μου.

Πιθανολογώ πως δεν έχει άλλο φιλί για σήμερα.

-Αν ξανά δω μελάνια πάνω της είσαι νεκρός.

Λέω στον Άδη.

Με κοιτάει αλλά δεν απαντάει.

Μπαίνει στο αμάξι του και περιμένει.

-Μην αγχώνεσαι για μένα.

Μου απαντάει η fresa.

-Αυτό δεν γίνεται.

Της απαντάω και την κοιτάω έντονα.

Μου χαμογελάει μια τελευταία φορά και μπαίνει μέσα στο αμάξι.

Μέσα σε λίγα λεπτά έχουν χαθεί από το οπτικό μου πεδίο.

Στέλνω μήνυμα στον Mario να δω που είναι αλλά δεν παίρνω ποτέ απάντηση.

~

Φτάνω στο σπίτι.

Προχωράω μέσα από την αυλή και βλέπω μπροστά στην πισίνα δύο φιγούρες.

Πλησιάζω λίγο ακόμα και βλέπω ότι είναι ο Mario με την Adria.

Κάθονται στην άκρη της πισίνας και βρέχουν τα πόδια τους όσο ο Mario έχει ακουμπισμένο το κεφάλι του στον ώμο της.