To the utmost (#2)

parte setenta y tres

Tony's pov

Σήμερα το πρόγραμμα έχει σχολείο.

Καιρό είχαμε να ζήσουμε λίγη κανονικότητα.

Όλα είναι καλά.

Έχουν περάσει δυο μέρες από την απαγωγή-παρωδεία όπως την αποκαλώ εγώ.

Η Adria άρχισε τις υπερπροστατευτικές της συνήθειες μόλις το έμαθε.

Αλλά εντάξει θα το ξεπεράσει.

Ο Apollo μετά από καιρό είναι ήρεμος.

Και εγώ είμαι καλά.

Έχω να της μιλήσω 2 μέρες.

Δεν ξανά μιλήσαμε από όταν προσπάθησα να την πνίξω.

Και δεν ξέρω και τι να της πω.

Ναι ξέρεις νόμιζα ότι με πρόδωσες και πληγώθηκα όποτε είπα να σε πνίξω πάνω στα νευρα μου;

Ναι ξέρω πρέπει να ελέγξω τον θυμό μου.

Ή να της πω ότι ξέρεις εγώ είμαι καλά δεν θέλω άλλο, γιατί τώρα έχω την φοβία ότι όντως κάποια στιγμή θα με πουλήσεις αφού έσπασες την εμπιστοσύνη μου.

Από όπου και αν το πιάσεις δεν πιάνετε.

Μου λείπει παρά πολύ.

Αλλά εξακολουθώ να φοβάμαι.

Και το αστείο είναι ότι δεν με πρόδωσε ποτέ στα αλήθεια.

Απλά εμένα μου δημιουργήθηκε η κωλοανασφάλεια.

-Βρε βρε ποιος μας θυμήθηκε.

Είπε ο Mario ενώ με έπιασε από την πλάτη.

-Σκάσε βρε παπάρα, σαν ζηλιάρα γκόμενα κανείς.

Του είπα και πήγα να τον σπρώξω.

-Σκάσε βρε μαλάκα μην σε ακούσει ο Άδης ποιος με γλυτώνει μετά.

Είπε φοβισμένος.

Σε αυτό άρχισα να γελάω.

-Άθλιε.

Είπε στραβό κοιτώντας με.

Φτάσαμε μπροστά στα γνωστά παγκάκια που καθόμαστε και πάγωσα.

Ανάμεσα στα αγόρια καθόταν και η Περσεφόνη.

-Τι κάνει αυτή εδώ;

Ρώτησα απότομα πριν καν προλάβω να σκεφτώ.

Γαμώτο.

Ο Mario με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια.

Ο Άδης με κοιτάει θυμωμένος.

Ο Robert με τον Steve περίεργοι.

Και η Περσεφόνη έχει κατεβασμένο το κεφάλι της.