To the utmost (#2)

parte sesenta y nueve

Mario's pov

Μπαίνουμε με τον Άδη στην αίθουσα βασανιστηρίων.

Ο Scott βρίσκεται αναίσθητος κρεμασμένος στο ταβάνι από τα χέρια του με αλυσίδες και στό πάτωμα από τα πόδια του.

Ο Άδης κοιτάει εξεταστικά τον χώρο γύρω του.

Κοιτούσε με περιέργεια όλα τα εργαλεία που ήταν κρεμασμένα στον τοίχο και ακουμπισμένα στο μεγάλο τραπέζι.

-Ππσσσς σαδιστής ο Apollo.

Είπε ενθουσιασμένος.

Στην αναφορά του Apollo μόρφασα.

Έτσι μας βλέπει;

Ως πουστράκια;

Καταλαβαίνω πως είναι φορτισμένος.

Όλοι είμαστε με την απουσία του Tony.

Αλλά κανείς δεν γύρισε να τον πληγώσει αυτόν.

Παίρνω μια ανάσα και γυρνάω να κοιτάξω τον Άδη.

-Άμα γυρίσει ο διακόπτης μέσα του γινεται αγνώριστο τέρας αν θέλει.

Του απάντησα και πλησίασα τον αναίσθητο μπάσταρδο.

-Κάτι κατάλαβα.

Είπε όπως πλησίασε τον πάγκο με τα εργαλεία.

-Συγγνώμη για πριν.

Είπα και άρχισα να τον πλησιάζω.

Με κοιτάει με σηκωμένο φρύδι.

-Για ποιο πράγμα;

Τον πλησίασα κατσουφιασμένος και άνοιξε κατευθείαν τα χέρια του.

Μπήκα στην αγκαλιά του.

-Που δεν σε υπερασπίστηκα όταν σε πρόσβαλε ο Apollo.

Γέλασε και με σφαλιάρισε παιχνιδιάρικα στον σβέρκο.

-Είσαι βλάκας τελικά. Στα αρχίδια μου τον γράφω αυτόν τον διπολικό.

Γέλασα.

Έτσι τον φωνάζει και η Adria.

-Δεν μου φτάνει ο πονοκέφαλος έχω και τις αδερφές να σαλιαρίζουν.

Ακούστηκε η ξερή φωνή του Scott.

Γυρνάω να τον κοιτάξω.

Ο Άδης πάει να κάνει βήμα μπροστά αλλά τον τραβάω από την μπλούζα.

-Πίσω εσυ.

Είπα απότομα.

-Ξέρεις Scott παλιό φίλε μου.

Είπα ειρωνικά και άρχισα να κατευθύνομαι προς το μέρος του.

-Μην με πλησιάζεις παλιόπουστα με αηδιάζεις.