To the utmost (#2)

parte treinta y nueve

Tony's pov

Είμαστε μέσα στο αμάξι με προορισμό το σπίτι.

Η Περσεφόνη δεν μου έχει ξανά μιλήσει για κανέναν λόγο.

-Έτσι θα πάει τώρα;

Την ρώτησα ήρεμα.

Δεν απάντησε ξανά.

Φτάνουμε στο σπίτι και κατεβαίνει μονη της γρήγορα.

Μέσα σε δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε.

Αφού πρώτα βρω τον Apollo για να του πω πως και τι έγινε με τον Άδη μετά αφιερώνομαι στο να βρω που πήγε η Περσεφόνη.

Πάω να ανοίξω την πόρτα για να μπω στην σάλα που κοιτούσε στην αυλή αλλά σταμάτησα.

Στο πάτωμα καθόταν η Selini με την Περσεφόνη στην μικρή αγκαλιά της.

-Δεν θα το αντέξω αν πάθει κάτι Selini.

Είπε και από την φωνή της καταλάβαινα ότι έκλαιγε.

-Ναι δεν φέρθηκε σωστά, αλλά δεν έπαψε ποτέ να είναι ο δίδυμος μου Selini.

Ξανά ακούστηκε η φωνή της.

-Το ξέρω, το νιώθω. Αν πάθαινε κάτι ο Adam εγώ θα..

Πρώτη φορά άκουγα την Selini να χάνει τα λόγια της.

-Ένα κομμάτι της ψυχής μου θα πέθαινε μαζί του.

Ολοκλήρωσε την πρόταση της.

-Ακριβώς.

Ψιθύρισε η Περσεφόνη.

-Ο Tony δεν μπορεί να καταλάβει αυτόν τον δεσμό δεν μπορεί ούτε καν να τον φανταστεί.

Είπε η Selini.

-Όσο για τον αδερφό σου μην φοβάσαι δεν θα πάθει τίποτα.

Προσπάθησε να την ενθαρρύνει αλλά δεν έπιασε.

-Selini μπορείς να μας αφήσεις λίγο μόνους;

Ρώτησα ήσυχα ενώ μπήκα μέσα στην αίθουσα.

Και οι δυο τρόμαξαν όταν με είδαν τόσο ξαφνικά αλλά η μικρή ιδίως με κοιτούσε με μάτια που πετάνε σπίθες.

-Βιάζεσαι να κρίνεις τους ανθρώπους και χάνεις την ουσία.

Μου πέταξε με κακία και έφυγε από την αίθουσα.

Θα ασχοληθώ άλλη στιγμή με την Selini.

-Fresa.

Είπα ήρεμα και άρχισα να την πλησιάζω.

Τα μπλε μάτια της ήταν κατακόκκινα σημάδι που δήλωνε ξεκάθαρα ότι πριν έκλαιγε.

-Ο πατέρας μας Tony είναι αδίστακτος.