To the utmost (#2)

parte veinticautro

Persephone's pov

Ανοίγω τα μάτια μου με το ζόρι.

Που βρίσκομαι;

Κοιτάω τριγύρω.

Δεν είναι το δωμάτιο μου.

Αλλά το ξέρω αυτό το μέρος.

Είναι το δωμάτιο του Tony.

Ναι τώρα θυμήθηκα.

Είπε πως ήρθε να με βρει όταν τον ειδοποίησε ο Άδης.

Γιατί το έκανε αυτό;

Μετά από καιρό είχαμε πει να κάτσουμε μαζί στην αυλή.

Να κάνουμε παρέα.

Όπως κάναμε και παλιά με την μαμά.

Αλλά δεν έπρεπε να γυρίσω μόνη μου στο σπίτι.

Έπρεπε να περιμένω τον Άδη να πάμε μαζί.

Τότε δεν θα με χτυπούσε θα προλάβαινα να πάω στο δωμάτιο μου.

-Πως είσαι fresa μου;

Ακούω την μαγικά υπέροχη φωνή του.

Ακούγεται ανήσυχος.

Γυρνάω με προσπάθεια να τον κοιτάξω.

-Μην γυρνάς θα επιβαρύνεις τα πλευρά σου.

Ναι θυμάμαι να με χτυπάει εκεί.

-Κρυώνω παρά πολύ και πονάω.

Με κοιτάει και στα μάτια του διακρίνω φλόγες.

-Που;

Ρωτάει ήρεμα όσο κάνει κάτι δίπλα στο κομοδίνο.

-Παντού.

Απαντάω και τον βλέπω να με πλησιάζει με δυο χάπια και ένα ποτήρι νερό.

Μου τα προσφέρει και χωρίς δεύτερη σκέψη τα καταπίνω και πίνω όλο το ποτήρι με το νερό.

-Θες και άλλο νερό;

Με ρωτάει και γνέφω αρνητικά.

Κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι.

-Ο γιατρός είπε ότι σε μια με δυο βδομαδες θα είσαι μια χαρά.

Γαμώτο.

-Πφφ άντε να πείσω τον Άδη να έρθει μέχρι εδώ τώρα με το αμάξι.

Τα μάτια του καίνε ακόμα πιο πολύ όσο τον κοιτάζω.

-Τι εννοείς;

Ρωτάει παγερά.

-Εννοώ πως δεν μπορώ να μείνω εδώ δυο βδομάδες θα πρέπει να έρθει να με πάρει.

-Ξεχνά. Το.

Τον κοιτάω περίεργα.

-Tony τι είναι αυτά που λες δεν μένεις μόνος σου και να έμενες δεν γίνεται να σου κατσικοθώ.