To the utmost (#2)

parte dieciseis

Tony's pov

Περιμένω στο πάρκινγκ δίπλα στο αμάξι του Άδη και της Περσεφόνης.

Ευτυχώς ήρθα με την μηχανή μου σήμερα.

Βλέπω τον Άδη με τον Mario να πλησιάζουν και πιο πίσω να ακολουθεί η Περσεφόνη.

-Που σαι αρχηγέ;

Είπε στην πλάκα ο Mario.

Δεν γύρισα να τον κοιτάξω.

-Όλα καλά Tony;

Ρωτάει επιφυλακτικά ο Άδης.

Μην κανείς θέμα.

Τα λόγια της Περσεφόνης με χτυπούν αλλά δεν έχω σκοπό να ακούσω.

-Εσύ θα μου πεις.

Απάντησα παγερά.

-Tony τι συμβαίνει;

Ρωτάει σε ετοιμότητα ο Mario.

Τώρα πλέον μας έφτασε η Περσεφόνη η οποία με κοιτάει παρακλητικά.

Τον αρπάζω από το πουκάμισο και τον βαράω στον τοίχο.

-Εσύ την ακουμπήσες;

Αν πει ναι θα τον σκοτώσω χωρίς δεύτερη σκέψη.

-Όχι.

Δεν με κοιτάει τρομαγμένος.

Απλά ντροπιασμένος, γεμάτος ενοχές.

Του αξίζουν χειρότερα.

-Την βοήθησες;

-Όχι.

Ξανά απαντάει ντροπιασμένος αλλά αυτή την φορά δεν με κοιτάει.

Ακούω την Περσεφόνη να μου φωνάζει κάτι αλλά δεν ακούω.

Δεν ακούω τίποτα.

Είμαι έτοιμος να τον βαρέσω αλλά νιώθω κάποιον από πίσω να με τραβάει και να με συγκρατεί.

Ο Mario.

-Mario παρατάμε.

Προσπαθώ να ξεφύγω από το κράτημα του βλέποντας τον Άδη να σηκώνεται από το πάτωμα και να με κοιτάει το ίδιο ένοχα.

-Αν σε αφήσω θα κανείς πράγματα που θα μετανιώσεις εσείς τελειώνετε σηκωθείτε φύγετε.

Μέσα σε ένα λεπτό ο Άδης έχει μπει στο αμάξι με την Περσεφόνη να ακολουθεί.

Πριν μπει μέσα με κοίταξε με ένα βλέμμα εντελώς διαφορετικό από ότι περιμένα.

Περίμενα μα είναι θυμωμένη, έξαλλη για την ακρίβεια.

Αλλά τελικά με κοίταξε με ένα βλέμμα τρυφερότητας σαν να έλεγε ευχαριστώ.