To the utmost (#2)

parte treinta y seis

Hades's pov

-Τι έπαθες πάλι αληταριό;

Ρώτησε περιπαιχτικά ο γιατρός τον Mario όσο με παραμέριζε και έμπαινε μέσα στο δωμάτιο.

-Χτύπησα το κεφάλι μου στην προπόνηση.

Είπε λίγο αδύναμα ο Mario.

Φάνηκε να έχουν οικειότητα.

-Από μικρός το είχες χτυπημένο αλλά δεν με άκουγε κανείς όταν μιλούσα εγώ.

Είπε στην πλάκα ο γιατρός και άρχισε να τον εξετάζει.

Δεν βγήκα από το δωμάτιο.

Δεν μπορούσα να κουνηθώ.

Είμαι τόσο μαλάκας.

Θόλωσα και την πλήρωσε ο Mario.

Δεν ήθελα να του κάνω κακό.

Καλώς ή κακώς με εξιτάρει.

Με εξοργίζει συνεχώς.

Αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι με εξιτάρει.

Και εγώ οριακά δεν του έσπασα το κρανίο.

Αν πάθει κάτι εξαιτίας μου-

-Φτηνά την γλυτώσες αληταριό μόνο μια διάσειση είναι, θα κάτσεις να ξεκουραστείς τρεις μέρες και θα φτιάξεις.

Είπε ο γιατρός μετά από λίγη ώρα.

Ένιωσα μια γλυκιά ανακούφιση να με λούζει.

Τότε γύρισε σε εμένα.

-Νεαρέ μην τον αφήσεις να κουνήσει ρούπι, αν χρειαστεί δεστον κιόλας.

Μου είπε αυστηρά και έγνεψα γρήγορα θετικά.

Αφού άφησε μερικά φάρμακα για κάθε περίπτωση κάποιου συμπτώματος ο γιατρός έφυγε.

Μέχρι να γυρίσω μέσα στο δωμάτιο ο Mario είχε αποκοιμηθεί.

Τι στον πούτσο έκανα;

Θα μπορούσα να τον στείλω αδιάβαστο.

Μπορούσε να με κερδίσει στην αναμέτρηση.

Μπορούσε πολύ άνετα.

Αν δεν παραπατούσε και αν δεν το έβλεπα για να το εκμεταλλευτώ δεν θα είχε συμβεί αυτό τώρα.

Πρέπει να ετοιμάσω κάτι να φάει.

Κοτόσουπα κάνει για αυτήν την περίπτωση;

~

-Γιατί κάθεσαι σαν τον χάρο από πάνω μου;

Ακούστηκε η αγουροξυπνημένη φωνή του Mario.

Πρακτικά δεν κάθομαι πάνω από το κεφάλι του.

Είχα σύρει απλά την πολυθρόνα που υπήρχε στο δωμάτιο δίπλα στο κρεβάτι του για να τον ελέγχω αν πάθαινε κάτι μέσα στον ύπνο του.