To the utmost (#2)

parte dieciocho

Tony's pov

Καθόμαστε στο λεωφορείο όλοι εξουθενωμένοι από την μέρα.

Η τρέλα που υπήρχε το πρωί εδώ μέσα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Δεν ακούγεται κιχ.

Ο Mario κάθησε μαζί με τον Άδη και τώρα κοιμούνται ο ένας πάνω στον ώμο του άλλου.

Είναι πολύ γλυκιά εικόνα.

Παρατηρώ τον Mario που φαίνεται ήρεμος μέσα στον ύπνο του και συνειδητοποιώ ότι είμαι χαρούμενος για τον φίλο μου.

Του αξίζει κάθε ευτυχία.

Και μετά από όσα πέρασε ως παιδί αλλά και για τον άνθρωπο που εξελίχθηκε.

Σηκώνομαι από την θέση μου και πάω προς την θέση που κάθεται η Περσεφόνη.

Στην έξω θέση κάθεται ένας τυπάς από την ομάδα του ποδοσφαίρου.

Με το που τον κοίταξα σηκώθηκε γρήγορα γρήγορα, μουρμούρισε ένα συγγνώμη captain και εξαφανίστηκε.

Η Περσεφόνη γύρισε να με κοιτάξει με σηκωμένο φρύδι.

-Άθλια κατάχρηση εξουσίας.

Μουρμούρισε και ξανά έβαλε τα ακουστικά της.

Γύρισε το σώμα της προς το τζαμί και έκλεισε τα μάτια της.

Δεν είναι κουρασμένη.

Εκνευρισμένη είναι ακόμα.

Όλη μέρα προσπαθώ να την πλησιάσω αλλά όλο με αποφεύγει.

Κάθομαι δίπλα της και της τραβάω το ένα ακουστικό.

Γυρνάει να με κοιτάξει θυμωμένα αλλά εγώ φοράω το ακουστικό επιδεικτικά μπροστά της.

Ακούει jxdn.

Πολύ random θα έλεγα αλλά καλό.

Πολύ καλό.

Angels and demons.

Εξακολουθεί να με κοιτάει με σηκωμένο φρύδι.

-Ωραία γούστα έχεις.

Μουρμουρίζω και βολεύομαι καλύτερα στην θέση.

-Το ξέρω.

Απαντάει απότομα.

Μάλιστα.

-Ποσό ακόμα θα είσαι θυμωμένη;

-Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς.

Α μάλιστα.

-Δεν φασωθήκαμε κιόλας fresa απλά με έτριψε στους ώμους και την έδιωξα.

Απαντάω και μετά σκέφτομαι τι μαλακία έκανα μόλις.

Τα μάτια της είναι λες και έχουν πάρει φωτιά.