To the utmost (#2)

parte treinta

Mario's pov

Ξυπνάω από τον ήχο κλήσης μου.

Και ξυπνάω απότομα.

Ποιανού ιδέα ήταν να δημιουργήσει αυτή την κωλοσυσκευή;

-Τι θες;

Ρωτάω απότομα σε όποιον με κάλεσε πρωί πρωί.

-Πολλά νεύρα έχεις.

Ακούω τον Tony να χασκογελάει από την άλλη γραμμή.

-Με ξύπνησες.

Γρυλίζω.

-Ωχ κατάλαβα. Θα στα πω γρήγορα.

Ξέρει ποσό κακά τα πάω με το πρωινό ξύπνημα.

-Είμαι Mallorca.

Αυτό πήρε να μου πει;

-Στα αρχίδια μου ρε ηλίθιε πρωί πρωί.

Άρχισα να φωνάζω.

-Όχι βρε άθλιε να σου πω να μιλήσεις στον Άδη σε πήρα μπας και μάθεις τίποτα.

-Το έκανα ήδη.

Μουγκρίζω και ξανά κλείνω τα μάτια μου.

-Και;

-Λίγα πράγματα θα στα πω από κοντά.

Έκλειναν τα μάτια μου γαμώτο.

Δεν μου αρέσει να ξυπνάω.

-Σοβαρά πράγματα ή όχι;

Τώρα θέλει να μάθει τις λεπτομέρειες;

-Tony δεν είχες να κανείς καμία καλύτερη δουλειά πρωί πρωί άντε αγόρι μου.

Ξανά φώναξα.

Γέλασε και μου το έκλεισε.

Α στο διάολο πρωί πρωί.

Γυρνάω να κοιτάξω την κατάσταση μου.

Α κοιμήθηκα στον καναπέ ωραία.

Α και δίπλα μου είναι ο Άδης.

Ακόμα πιο ωραία.

Ο οποίος με κοιτάει έντρομος.

-Όλα καλά;

Φαίνεται αγουροξυπνημένος.

Μάλλον τον ξύπνησα  όσο φώναζα στο τηλέφωνο.

-Όχι θέλω να κοιμηθώ.

Είπα και σηκώθηκα με βαριά καρδιά από τον ζεστό καναπέ για να πάω στο κρεβάτι μου.

Ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου και δεν την κλείνω.

Αν θέλει κάτι ο άλλος έξω ας φωνάξει.

Βγάζω την μπλούζα μου γιατί με ενοχλεί στον ύπνο και ξαπλώνω στο υπέροχο κρεβάτι μου.

Εκεί που πάει να με πάει ένας γλυκός ύπνος...

Νιώθω ένα κούνημα στον ώμο μου.

Το αγνοώ.

Μπορεί απλά να το φαντάστηκα.

Ξανά νιώθω ένα σκούντιγμα.

-Marioo.

Ακούω τον Άδη να ψιθυρίζει.

Κάποιος μου κάνει πλάκα.

Ανοίγω το ένα μάτι μου για να τον κοιτάξω.

Δεν λέω κάτι περιμένω να πει αυτός τι θέλει.

-Θα σηκωθείς;

Ακούστηκε σαν τρίχρονο ορκίζομαι.

-Όχι.

Απάντησα μονολεκτικά και γύρισα από την άλλη.

-Και εγώ τι θα κάνω μόνος μου;

Ρώτησε παραπονεμένα.

Υπό άλλες συνθήκες θα μου φαινόταν γλυκός.

Υπό αυτές τις συνθήκες θέλω να τον πνίξω.

-Ξανά κοιμήσου.

Δεν με νοιάζει αν θέλει και να ξαπλώσει μαζί μου ειλικρινά δεν με νοιάζει απλά θέλω να κοιμηθώ.

-Όταν ξυπνάω δεν μπορεί να με ξανά παρει εύκολα ο ύπνος μετά.

Κάποιος μου κάνει πολύ άσχημη πλάκα.

-Πιες ένα τρίφυλλο στο άψε σβήσε θα ξανά κοιμηθείς.

Μουρμουράω με κλειστά μάτια.

-Δεν θέλω να κοιμηθώ.

Είπε σιγανά.

-Θέλω εγώ όμως!

Φωνάζω αγανακτισμένος.

Ανοίγω τα μάτια μου και τον κοιτάω.

Φαίνεται σαν μουτρωμένο παιδάκι.

-Ξέρεις να μαγειρεύεις;

Ρωτάω ενώ ξανά κλείνω τα μάτια μου.

-Ναι ξέρω.

Απαντάει χαρούμενα.

-Ωραία πάνε κάνε πρωινό όσο εγώ κοιμάμαι. Έτσι και εσύ θα απασχολήσεις τον εαυτό σου και εγώ θα κοιμηθώ σαν άνθρωπος.

Ξανά γύρισα στο πλευρό μου και βολεύτηκα.

-Συγγνώμη για δουλάρα με έφερες εδώ.

-Άδη προτιμάς το τρίφυλλο πρωί πρωί;

Ρωτάω αγριεμένα.

-Όχι εντάξει μην φωνάζεις πάω να μαγειρέψω.

Είπε ήσυχα ήσυχα και εξαφανίστηκε από το δωμάτιο.

Επιτέλους.

Ύπνος.

____________________________
Γεια σας ομορφιές μου.
Ξέρω ήταν μικρό αλλά έτσι κάτι απλό απο το 2ο σιπ μας.
Ο Mario είναι εγώ το πρωί.
Αυτό θα σχολιάσω μόνο.
Τα λέμε στο επόμενο.
Adíosss.