To the utmost (#2)

parte cincuenta y tres

Mario's pov

Σε μερικές μέρες είναι η γαμημένη δεξίωση.

Τα νευρα μου είναι σμπαράλια.

Έχω να ακουμπήσω τον Άδη πάνω από δυο βδομάδες.

Και όχι σεξουαλικά.

Έστω να του πιάσω το χέρι.

Συγκεκριμένα η τελευταία φορά ήταν στο νοσοκομείο όταν τραυματίστηκα.

Τον βλέπω κάθε μέρα στο σχολείο και δεν μπορώ να τον πλησιάσω εξαιτίας του Scott.

Αυτόν αμα τον πιάσω στα χέρια μου.

Αυτός θα πληρώσει όλα τα σπασμένα.

Κάθε βράδυ μιλάμε με βιντεοκλήση και κοιμόμαστε μαζί.

Αλλά δεν αρκεί.

Θέλω και άλλο.

Και κοντεύω να τρελαθώ που δεν το έχω.

Ο Max ακύρωσε την συμφωνία του με την Πορτογαλία και όντως φάνηκε να φέρνει αποτέλεσμα.

Ο Άδης μας ενημέρωσε πως η Πορτογαλία είναι ένα βήμα πριν γυρίσει την πλάτη της στον πατέρα του.

Από τα συμφραζόμενα η Πορτογαλία δεν θα κάνει κάποια κίνηση στην μάζωξη.

Αλλά ο πατέρας του ειπε πως δεν θα το αφήσει έτσι.

Όχι ότι μπορεί να κάνει πολλά μόνος του.

_μπορεις να το σκάσεις από το σπίτι;_

Ρωτάω απότομα σε μήνυμα διακόπτοντας την προηγούμενη μας συζήτηση.

_τι είμαστε 14 και πρέπει να το σκάσουμε;_

Με ρωτάει σίγουρα ειρωνικά.

_εγω στα 14 δεν το έσκαγα._

Απάντησα ειλικρινά.

_εγω ναι._

Απάντησε.

Χασκογέλασα.

_και που πήγαινες στα 14 ενώ το έσκαγες;_

Είμαι σίγουρος ότι η απάντηση του θα είναι γελοία.

_συνήθως κλαμπ για κανένα γκομενακι ή απλά όντως πήγαινα σε συγκεκριμένο γκομενακι._

Και όλη η παιχνιδιάρα διάθεση μου έκανε ένα πουφ...ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΗΣΤΗΚΕ.

Τον άφησα διαβάστηκε.

Παλιό μαλάκα.

Εγώ φταίω που ήθελα να βρεθούμε έστω και κρυφά.

Ακούω το κινητό μου να δονείται αλλά δεν δίνω σημασία.

Δεν το σηκώνω καν να δω τις ειδοποιήσεις.