To the utmost (#2)

parte cincuenta

Hades's pov

Ο Mario είναι καλά.

Αυτό μετράει.

Αμέσως μετά το νοσοκομείο γύρισα σπίτι.

Σε μια ώρα θα έφτανε από Πορτογαλία ο πατέρας μου.

Και ήταν έξαλλος που απέτυχε το σχέδιο του.

Αυτό δεν θα πάει πολύ καλά να μου το θυμηθείτε.

Βγαίνω από το μπάνιο και βλέπω αν μου έχει στείλει κανένα μήνυμα ο Mario.

_ο μαλάκας ο γιατρός με έβαλε να καταπιώ 4 ολόκληρα χάπια!_

Είδα το μήνυμα που ξεκάθαρα γκρίνιαζε.

Χασκογέλασα και απάντησα.

_στα έλιωσε σε γιαουρτάκι;_

Ρωτάω χαρούμενος στην ανάμνηση που μου ήρθε από όταν ήμασταν κλεισμένοι στο σπίτι του.

Ξαφνικά ακούω την κεντρική πόρτα να ανοίγει και να κλείνει με φόρα.

Συναγερμός πως μόλις ήρθε ο πατέρας μου.

Αφήνω το κινητό κάτω και σηκώνομαι να φορέσω το κουστούμι μου.

Ακούω ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα.

-Περάστε.

Απαντάω παγερά.

Η πόρτα ανοίγει σιγά σιγά και μπαίνει μέσα η οικονόμος.

Ήταν μια κυρία μεγάλη σε ηλικία διαφορετική από αυτή που είχαμε πριν δυο μήνες.

Μάλλον η προηγούμενη θα έκανε κάποιο λάθος και δεν θα δίστασε να την σκοτώσει ο πατέρας μου.

-Σα..ας ζητ..ηησεε ο πάττ..ερρ.αας σας.

Είπε κατά τρομαγμένη.

Την κοίταξα απολογητικά και την έγνεψα θετικά.

Βγήκα από το δωμάτιο μου και έφτασα στο γραφείο του.

Εκείνη την στιγμή έφτασε και ο Scott έξω από το γραφείο.

Χτυπάω την πόρτα και ακούγεται ένα εξοργισμένο "περάστε".

Μπαίνουμε μέσα και στεκόμαστε μπροστά από το γραφείο.

Ο πατέρας μου καθόταν στην καρέκλα του και φαινόταν εξαγριωμένος.

Ούτε όταν είδε την φωτογραφία μου με τον Mario από το κλαμπ δεν ήταν έτσι.

Άναψε ένα πούρο και μας κοίταξε και τους δυο επικριτικά.

-Πως σκατά χάλασε η δουλειά;

Ρώτησε προσπαθώντας πολύ να μην φωνάξει.