To the utmost (#2)

parte setenta y cinco

Tony's pov

Έχω να δω την Περσεφόνη από το βράδυ που ήρθε στην βάση.

Δεν έχει εμφανιστεί από τότε.

Και έχει περάσει μια ολόκληρη εβδομάδα.

Τι σκατά συμβαίνει;

Το ξέρω ότι της μίλησα και της φέρθηκα άθλια.

Αλλά αρχίζω και ανησυχώ.

Δεν θέλω να νοιάζομαι.

Αλλά το κάνω.

Είμαι τόσο μαλάκας που της φέρομαι άσχημα στην περίπτωση που κάποια στιγμή με πληγώσει.

Ενώ δεν το έκανε ποτέ.

Πφφ τι θα κάνω γαμώ.

Αρχίζω και δεν είμαι καλά.

Δεν συγκεντρώνομαι γιατί την σκέφτομαι.

Δεν κοιμάμαι καλά γιατί την σκέφτομαι.

Δεν μου φαίνεται τίποτα ενθουσιώδες πλέον γιατί την σκέφτομαι.

Τι νόημα έχει να την απομακρύνω από εμένα και να μην είμαι καλά ενώ αν ήμουν μαζί της θα ήμουν χαρούμενος;

Είμαι τόσο μα τόσο πολύ μαλάκας.

Και τα έχω κάνει όλα τόσο σκατά.

Πως θα τα διορθώσω όλα αυτά;

Θα είναι έξαλλη μαζί μου.

Και με το δίκαιο της.

Τώρα έχουμε διάλειμμα.

Σκουντάω τον Mario και του κάνω σήμα δήθεν να πάμε στο κυλικείο.

Σηκώνεται και όταν απομακρυνόμαστε λίγο από την υπόλοιπη παρέα ρωτάω ελεύθερα.

-Τι έχει η Περσεφόνη και δεν έρχεται;

Τσιτώνεται λίγο στην ερώτηση αλλά με κοιτάει παραξενεμένος.

-Τι σε νοιάζει για την Περσεφόνη είπαμε;

Ρωτάει έντονα και σταυρώνει τα χέρια του στο στήθος του.

Ναι. Δεν θα μου δείξει έλεος.

Θα με κάνει να παραδεχτώ όλα τα λάθη μου ένα ένα.

-Νταξει Mario είμαι μαλάκας το ξέρω, φέρθηκα σκατά ενώ δεν το άξιζε το ξέρω, αλλά ανησυχώ γαμώτο μου, είναι καλά;

Παραδέχομαι με σκυμμένο κεφάλι.

-Πολλά περισσότερα από μαλάκας είσαι, τι σκατά έπαθες και της φέρθηκες έτσι;

Ρωτάει περίεργος.

-Δεν ξέρω Mario ειλικρινά δεν έχω ιδέα, απλά ήταν τόσο άσχημη η φάση στην απαγωγή, πληγώθηκα τόσο άσχημα από αυτά που είπε, μετά έμαθα ότι δεν ήταν αλήθεια αλλά μου δημιουργήθηκε η φοβία πως ίσως κάποια στιγμή με πληγώσει με αυτόν τον τρόπο.