To the utmost (#2)

parte cuarenta y uno

Tony's pov

Μετά από ώρες παιχνίδι και μπάνιο στην θάλασσα τώρα καθόμαστε στην αμμουδιά.

Έχει βραδιάσει και ανάψαμε μια φωτιά.

Το σώμα του Άδη ήταν γεμάτο πληγές αλλά από ότι μας είπε κατάφερε να πείσει τον πατέρα του να τον βάλει ελάχιστα στις δουλειές του.

Υποθέτω πως είναι και αυτό μια νίκη.

-Δηλαδή έχετε τηλεπάθεια;

Ρωτάει ο Mario και πίνει μια γουλιά από την μπίρα του επαναφέροντας με στην πραγματικότητα.

-Όχι ακριβώς.

Απαντάει ο Άδης.

-Στο περίπου.

Συνεχίζει η Περσεφόνη.

-Τότε τι έχετε;

Ρωτάω εγώ.

-Είναι πιο περίπλοκο απλά πολλές φορές σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο.

Μου απάντησε με ένα χαμόγελο.

-Κάνε μας ερωτήσεις.

Απάντησε χαμογελαστά ο Άδης σε μένα και στον Mario.

Πρώτη φορά τον έβλεπα να χαμογελάει τόσο πολύ.

-Πείτε ένα χρώμα;

Ρώτησε γρήγορα ο Mario.

-Κόκκινο.

Απάντησαν ταυτόχρονα.

-Για αυτό τους αποκαλώ τα δίδυμα φωτιά.

Είπε στην πλάκα ο Mario και γελάσαμε όλοι.

-Πείτε έναν τραγουδιστή.

Ρώτησα εγώ.

-Alec Benjamin.

Είπαν ξανά ταυτόχρονα.

Μπρο είναι τρομαχτικοί.

-Πως το κάνετε;

Ρώτησα περίεργος εγώ ενώ ο Mario είπε.

-Καταθλιψιάριδες.

Σχολιάζοντας την επιλογή τους στον τραγουδιστή.

-Λίγα για τον Alec Mario μην σε πιάσω στα νύχια μου.

Απάντησε άγρια η Περσεφόνη και ο Άδης άρχισε να γελάει.

-Πείτε μια λέξη που με περιγράφει.

Είπε ο Mario τώρα.

-Καραγκιόζης.

Απάντησαν κλασικά ταυτόχρονα.

-Άντε μου στον διάολο.

Τους έκανε κωλοδαχτυλο.

-Εμένα;

Ρώτησα εγώ με την σειρά μου.

-Άσπρο.