To the utmost (#2)

parte sesenta y ocho

Persephone's pov

Τα αυτιά μου δεν σταματάνε να βουίζουν.

Θέλω να κλάψω.

Αλλά πρέπει να φανώ δυνατή.

Είναι κάπου εκεί έξω.

Με τον πατέρα μου.

Να του κάνει ένας θεός ξέρει τι.

Είναι μόνος του.

Είναι χτυπημένος;

Πονάει;

Φοβάται;

Όσο περνάει η ώρα οι αναπάντητες ερωτήσεις μου πληθαίνουν μέσα στο κεφάλι μου.

Οι δυνατές φωνές του δωματίου με βγάζουν από τον λήθαργο μου.

-Πως σκατά συνέβη αυτό;

Φώναξε εξαγριωμένος ο Apollo στον Alex.

-Δεν ξέρω Apollo, έκανα ότι μου είπες γύρισα πίσω και ο μικρός είχε χαθεί!

Φώναζε εξίσου ο Alex.

Έτσι περιμένουν να τον βρουν;

Είμαστε στην βάση και βρίσκονται όλοι εδώ εκτός από τα κορίτσια.

Και τον Tony φυσικά.

Ο Tony μου.

-Δεν έφταιγε ο Alex, Apollo ήμουν μαζί του το μόνο που κάναμε ήταν να ακολουθήσουμε τις διαταγές σου, μας την είχαν στημένη.

Προσπάθησε να δικαιολογηθεί ο Mario.

Ούτε αυτός ήταν καλά.

Σε όλη την διαδρομή πίσω στην βάση έκλαιγε και δεν μιλούσε σε κανέναν.

Ο Varian με το που κατεβήκαμε από το βαν ξέρασε τα άντερα του.

Ο Άδης νιώθει χάλια που έχασε τον Tony αλλά προσπαθεί να συμπαρασταθεί στον Mario.

Και εγώ νιώθω κενή.

Δεν μπορώ ούτε να κλάψω.

Απλά νιώθω ότι είμαι στα χαμένα.

Πρέπει να τον σώσω.

Πρέπει να τον βρω.

Πρέπει να τον βρω και να τον φέρω πίσω!

-Δεν σε ρώτησα Mario!

Φώναξε ο Apollo.

Ο Mario κατευθείαν μαζεύτηκε στον εαυτό του σαν να τον χτύπησαν κατά μούτρα τα λόγια του αρχηγού του.

-Δεν χρειάζεται να του μιλάς απότομα!

Είπε έντονα ο Άδης απευθυνόμενος στον Apollo.

-Δεν θα σου δώσω και λογαριασμό πουστράκι.

Φώναξε κατά κόκκινος ο Apollo.