To the utmost (#2)

Bonus

Mario's pov

14 χρόνια αργότερα...

Σαν να μην μας φτάνουν όλες οι καθημερινές υποχρεώσεις, τρέχουμε και για την μαφία του Ιταλού.

Εντάξει ναι είναι θείος του Άδη.

Εντάξει ναι είναι η μαφία που θα περάσει στον Άδη.

Αλλά εμένα ο θείος εξακολουθεί να μου κάθεται στον λαιμό.

Εγκατέλειψε τον Άδη και την Περσεφόνη όταν ήταν μωρά και τον χρειάζονταν περισσότερο από όλους.

Τέλος πάντων.

Τζάμπα γκρινιάζω.

Αυτή την στιγμή βρισκόμαστε σε αποστολή στην Ιταλία γιατί μερικά κεφάλια της ιταλικής μαφίας αποφάσισαν να πάρουν εκδίκηση από τον Carlo.

Μετά από 30 χρόνια.

Άμα λέω εγώ ότι εδώ στην Ιταλία έχουν σοβαρά εγκεφαλικά προβλήματα μετά φταίω.

Κάνουμε έφοδο σε μια παράνομη χαρτοπαιχτική λέσχη.

Για να μην θυμηθώ ότι για αυτήν την κωλό λέσχη χάσαμε έξοδο.

Και μάλιστα επεισοδιακή έξοδο.

Εχε χάρη που είναι ο Άδης στην μέση.

Τώρα που μίλησα για αυτόν, ξέρω πως είναι ατο υπόγειο με το νεότερο μέλος της ομάδας μας.

Την μικρή Selini.

Ναι ναι αυτή την μικρή κέρβερα.

Πλέον είναι μια από μας.

Ο Tony έχει φιμώσει δυο τσιράκια που θα πάνε για ανάκριση και η Περσεφόνη βεβαιώνεται ότι δεν αφήσαμε κανέναν άλλο ζωντανό.

Ξαφνικά η πόρτα του υπογείου ανοίγει με δύναμη και βγαίνει πρώτος έξω ο Άδης.

Τον κοιτάω περίεργα και προσπαθώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο αναστατωμένος.

Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο καλύτερα τον μαθαίνω.

Πλέον καταλαβαίνω και από τον τρόπο που ανασαίνει αν είναι καλά ή όχι.

Και είμαι τόσο γαμημενα ερωτευμένος μαζί του.

Ακόμα και τώρα μετά από τόσα χρόνια.

Μετά τον Άδη βγαίνει έξω η Selini με μια φιγούρα σφιχτά κρατημένη πάνω της.

Αν κρίνω από το σωματότυπο πρέπει να είναι παιδί.

Μα τι δουλειά έχει εδώ ένα παιδί;

Η Selini έφυγε τρέχοντας για το βαν μας που περίμενε έξω και ο Άδης με πλησίασε σφιγμένος.