To the utmost (#2)

parte siete

Tony's pov

Χρειάστηκε οριακά να δώσω μάχη με την Adria για να με αφήσει να πάω σχολείο.

Μπαίνοντας στο προαύλιο βλέπω τον Mario να τρέχει καταπάνω μου.

-Ζεις ;

Είπε περιπαικτικά.

Χαζογελάω λίγο και απαντάω.

-Προφανώς τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα με ξεφωρτωθείτε τόσο εύκολα;

Δεν απάντησε γιατί εκείνη την στιγμή μας πλησίασε όλη η υπόλοιπη παρέα και ναι ήταν και ο Άδης μέσα σε αυτούς.

-Τα χάλια σου έχεις.

Μου είπε ο Robert με όλους τους υπόλοιπους να με κοιτάνε μέσα στην περιέργεια.

-Εγώ μια χαρά νιώθω.

Απάντησα λίγο ειρωνικά.

Ώρες ώρες απορώ γιατί τους κάνουμε παρέα.

Μέσα στο μάθημα ένιωθα 2 μάτια να με καρφώνουν.

Είχαμε φυσική οπότε δεν πολύ έδινα και σημασία.

Ζήτησα να πάω τουαλέτα μπας και ξεκλέψω λίγη ώρα με το κινητό.

Βαριόμουν σε άσχημο βαθμό.

Έτσι όπως στέκομαι στον τοίχο, σιγά μην κάτσω στο πάτωμα, κάποιος ανοίγει την πόρτα απότομα.

Κοιτάω ενοχλημένος προς την πόρτα και βλέπω την Περσεφόνη να μπαίνει μέσα κάπως ανήσυχη.

Να σημειωθεί πως οι τουαλέτες είναι ανδρικές.

Κατευθείαν η ενοχλημένη μου έκφραση γίνεται χαμογελαστή.

-Καλημέρα.

Της είπα ήρεμος.

-Τι σου συνέβη;

Ρώτησε απότομα.

Ναι είχα ξεχάσει πόσο εύκολα μπαίνει στο θέμα.

-Δεν σε καταλαβαίνω.

της απάντησα με τον ίδιο όμορφο τόνο με πριν.

-Καταλαβαίνω εγώ.

Απάντησε θυμωμένη.

Αλλά δεν φαινόταν θυμωμένη μαζί μου.

Μπορεί απλά να είχε τα νεύρα της.

-Τι είναι αυτά τα σημάδια στον λαιμό σου;

Ααα ωραία είναι παρατηρητική.

-Είχα προπόνηση χθες και απλά ξέφυγε λίγο αυτό είναι όλο.

Απάντησα έχοντας την ίδια διάθεση με πριν.

Είμαι καλός στα ψέματα.