To the utmost (#2)

parte cuarenta y dos

Mario's pov

Έχω κάνει ένα τόσο ωραίο μαστούρωμα.

Και έχω τον Άδη να μου το χαλάει.

Ναι με πείραξε το ότι με βλέπει σαν καραγκιόζη.

Ξέρω πως έρχονται στιγμές που παρά είμαι η ψυχή της παρέας.

Αλλά είναι μηχανισμός άμυνας.

Αλλιώς δεν γίνεται.

Αν δεν αφήσεις όλα τα συναισθήματα που έχασες ως παιδί να επιστρέψουν τότε θα τρελαθείς.

Και δεν το καταλαβαίνουν όλοι.

Ο Άδης έχει μαστουρώσει σίγουρα για πρώτη φορά.

Έκανε μισό τσιγαριλίκι και κάνει σαν πρεζάκιας.

Τώρα είναι ξαπλωμένος στην άμμο και κάνει αγγελάκια.

-Ξέρεις ότι δεν είναι χιόνι έτσι;

Ρωτάω ειρωνικά.

-Μπα μου μιλάτε εσείς κύριε;

Ρωτάει ειρωνικά λίγο στα χαμένα.

-Νόμιζα πως δεν θα ήθελες να μιλάς με καραγκιόζιδες.

Του απάντησα πάλι ειρωνικά.

Σηκώνεται απότομα από την άμμο και φωνάζει.

-Το ήξερα ότι σε πείραξε!

Γαμώ μου έσπασε τα τύμπανα.

-Μην φωνάζεις ρε μαλάκα!

Φώναξα και εγώ.

Από εκεί που είναι ανακαθισμένος αρχίζει να μπουσουλάει προς το μέρος μου.

Oh fuck.

Αυτό ήταν πιο hot από όσο θα ήθελα να παραδεχτώ.

Η μαστούρα φταίει.

Φτάνει μπροστά μου και σταματάει 6 εκατοστά μακριά από το πρόσωπο μου.

-Δεν είμαι μαλάκας όπως και εσύ δεν είσαι καραγκιόζης.

Ψιθύρισε.

Κοιτάω μια τα χείλη του αλλά επιστρέφω την προσοχή μου στα κόκκινα πλέον μάτια του.

-Άλλο νομίζω πίστευες πριν.

Απάντησα οριακά θυμωμένα.

Πιάνει με τα δάχτυλα του τα χείλη μου και τραντάζομαι από την ξαφνική επαφή.

-Μην θυμώνεις.

Είπε παραπονιάρικα.

Κατεβάζω τα δάχτυλα του από το στόμα μου.

-Δεν έχω λόγο να θυμώσω Άδη.

Με κοιτάει πονηρά.

-Καταλαβαίνω ότι είσαι έξαλλος μόνο από τον τρόπο που προφέρεις το όνομα μου