To the utmost (#2)

parte ochenta y tres

Persephone's pov

Πλέον έχουμε βρει τις γραμμές μας.

Το σπίτι μας με τον Άδη είναι πανέμορφο.

Και ειλικρινά μου κάνει τόσο πολύ εντύπωση το γεγονός ότι ο θείος μας ασχολήθηκε τόσο πολύ μαζί μας.

Όχι μόνο πληρώνει το σχολείο μας, αλλά μας παρέχει σπίτι, λεφτά αλλά και έχει ήδη καθορισμένες τις σπουδές μας.

Πιθανολογώ πως φταίνε οι τύψεις του για την μητέρα μας ή ακόμα και το ότι αυτός δεν έχει παιδιά.

Όπως λένε και στην Ελλάδα σε όποιον ο θεός δεν έδωσε παιδιά ο διάολος έδωσε ανήψια.

Δεν έχουν άδικο πιστεύω.

Παρ'όλα αυτά τα βραδιά που μένω στο σπίτι μου, μου λείπει ο Tony.

Είχα συνηθίσει τόσο άσχημα την καθημερινότητα μαζί του.

Όχι ότι τώρα δεν είμαστε μαζί κάθε μέρα όλη μέρα.

Απλά η αποχώρηση στον ύπνο μερικές μέρες είναι επώδυνη.

Έχει περάσει ένας μήνας περίπου από την συνάντηση στο γραφείο του Apollo.

Ο Tony έχει χαλαρώσει λίγο μαζί του αλλά εξακολουθεί να είναι λίγο τσιτωμένος όποτε βρίσκομαι και εγώ στον χώρο.

Σε μια βδομάδα είναι η αποφοίτηση στο σχολείο.

Επιτέλους τέλος!

Αλλά η εκπαίδευση όχι.

Η δική μου δηλαδή.

Γιατί τα αγόρια τελείωσαν και την εκπαίδευση τους.

Αύριο θα το γιορτάσουν.

Από ότι έχω καταλάβει είναι παράδοση στην μαφία.

Δεν θέλω να το χαρακτηρίσω ορκομωσία.

Γιατί σίγουρα δεν είναι.

Αλλά ας πούμε ότι με αυτή την γιορτή μπαίνουν και επίσημα στον χώρο της μαφίας.

-Και συγγνώμη δεν έχω καταλάβει ο Άδης γιατί να τελειώσει την εκπαίδευση μαζί με σας και εγώ όχι;

Ρωτάω εγώ θιγμένη και απλώνομαι ακόμα περισσότερο στον άνετο καναπέ του μαγαζιού.

Έχουμε πάει για ψώνια.

Αυτή την στιγμή βρισκόμαστε σε ένα μαγαζί με χλιδάτα κοστούμια.

Και οι τέσσερις τους έχουν δοκιμάσει τουλάχιστον από 7 διαφορετικά.

Και ενώ όλα είναι πανέμορφα σε όλους κάτι φταίει.

Στον Mario τον ενοχλούσαν τα μανίκια.