Once upon a time

Part twenty three-apologize and thanking

وقتى اومديم بيرون نايل باهامون خداحافظى كرد! تا بره كيف و وسايلشو بياره. و صد دفعه از هرى پرسيد حالش خوبه يا نه. وقتى رفت برگشتم سمت هرى. ديدم قرمزي صورتش كمتر شده ولى رگاى پيشونيش و گردنش هنوز بيرونه!

"What else did she said?"

ديگه چى گفت؟

بهش گفتم

"nothing ! nothing else! and even if she told me, I wouldn't tell you now'

هيچى!هيچى!و حتى اگه مى گفت هم بهت نمى گفتم الان!

چشاش نرم تر از اون موقع شده بودن. با اون كيسه اي كه تو دستش بود اومد جلوتر و گفت

"I'm not always...angry!but she made me mad! you didn't believe that things did you?"

من هميشه....عصباني نيستم! ولى اون منو ديوونه كرد! تو كه حرفاشو باور نكردى، كردي؟

لبخند زدم و رفتم بغلش كردم.

"Of course not. thank you for telling those to her!"

معلومه كه نه. ممنونم بابت اونايى كه به ابى گفتى

با يه دستش مثل هميشه بغلم كرد و گفت

"Feeling expressions are not for thanking! but for believing"

بيان احساسات براى تشكر كردن نيستن! براى باور كردنن!

لبخند زدم و براى اينكه جو رو عوض كنم پرسيدم

"What were you doing in the bathroom?"

تو تو دستشويى چيكار مى كردى؟

خنديد و گفت:

"Maybe I was buying movies!"

شايد داشتم فيلم مى خريدم

بعد كيسش رو تكون داد!

"Where did you bought it from?"

از كجا خريدي؟

"I didn't really buy them! I got them from Tobias so we can watch movies tonight"

من واقعا نخريدمشون!اونا رو از توبايس گرفتم كه امروز ببينيم

"That's cool"

باحاله

(داستان از نگاه فرحناز)

بعد از اينكه زين اومد و فهميدم برام كتابرو خريد،دلم براش سوخت. الينور هم بهم گفت كه برم ازش تشكر كنم. منم براى اولين بار به حرفش گوش كردم و بعد از اينكه لباسامرو پوشيدم رفتم از اتاق بيرون و به سمت راهرو...

من كه اتاقش رو بلد نيستم!

دوباره رفتم تو اتاق و از الينور شماره ى اتاق رو پرسيدم. اونم نمى دونست پس از ليام پرسيد

A10

خيلى دوره! اَههههه!

با غرغر رفتم و اتاقش رو پيدا كردم. درش نيمه باز بود! در زدم و صداى زين رو شنيدم كه گفت بيام تو. در رو آروم باز كردم و ديدم زين لخته و فقط يه حوله به كمرش بسته و داره موهاش رو ژل ميزنه!