Küçük Kanarya

10

Kuzey Yazıcıoğlu.

Yüzüne yerleştirdiği iğrenç sırıtmasıyla yanımıza geldi.

"Kimleri görüyorum. Eee Bebeğim, beni özledin mi?" dediği şeylerle kalakaldım. Eskiler gelmişti aklıma ve ben ağzımı açıp hiçbir şey diyemiyordum. Kerem, konuşmamı anlatmamı istermişçesine baksa da dilimi yutmuştum, ifade edemiyordum.

"Hadi ama sevgilim, gel buraya." Sarılmaya çalıştığında geri geri adım attım. Kerem duyduklarından sonra yanımızdan ayrılmıştı bile, açıklayamamıştım ve o yanlış anlamıştı.

Yüzüne tükürüp arkamı dönüp gittiğimde orda beklediğini biliyordum.

•

Gecenin karanlığı iyice çökmüştü. Delirmemek için zar zor tutuyordum kendimi. İstemiyordum işte, hatırlamak istemiyordum.

Nefes alamadığımı hissettim.

6 yıl önce

"Hadi ama Nehir. Kimsenin haberi olmayacak." Kuzey'in söylemiyle kafamı sağa sola salladım.

"İstemiyorum, uzatma."

"Senin yüzünden ağrılar çekiyorum." Gözlerimi dikmiştim gözlerine. Sevgilinizle bu muhabbetleri de yaparsınız sorun bu olmamakla birlikte ondan iğreniyordum çünkü beni zorluyordu.

"Tamam boşver, gel bi' şeyler içelim." Uzattığı bardaktaki kolayı tek dikişte bitirmiştim.

İzlediğimiz dizinin bölümünün yarısına geldiğimizde uyku bastırdığını hissettim. Uykum yoktu ki? Çok uyumuştum. Uyumak istemiyorum.

"Ben bi' lavaboya gideyim."

Kalkıp bildiğim koridordan lavaboya ulaştığımda dengemin şaştığını hissediyordum. Kapıyı kilitledim ve yüzüme su çarptım. Bi' ağırlık vardı üzerimde ve sonrasını hatırlamıyordum.

"Böyle, çok uğraştırdın be Nehir."

kesik kesikti.

Üzerimde dolaşan elleri hissediyordum, karşı çıkmak için yeterli gücü bulamıyordum kendimde.

Üzerimdeki şeylerin üzerimden çıkarıldığını hissettiğimde gözlerimi korkuyla araladım.

Yapmak istemiyordum!

"Ne yaptığını zannediyorsun sen?!" Üzerimdeki ellerini çektiğimde yüzünde sırıtma vardı. "Hadi ama buraya kadar gelmişken..." Yüzüne okkalı bi tokat yapıştırmıştım.

Üzerimi giyip hızlıca odadan çıkmaya çalıştığımda kolumdan sertçe çekilip sırtım duvara çarpmıştı. Kollarımdan sıkı sıkıya tutuyordu. Kaçamıyordum.

Öpücükleri boynumu bulduğu vakit vurduğum tekmeyle hızlıca oradan kaçtım. Sokağa çıktığımda kendimi yere atmıştım, ağlıyordum.

•

Kirli hissediyorum.

"Yemin ederim istemiyorum." Ağlamam şiddetlenmişti. Gözüm önümdeki dereye takılmıştı. "Yemin ederim istememiştim."

Her kelimemde gözlerim daha çok doluyordu.

Asla o gün bir şeylerin olup olmadığını bilmiyordum. Hatırladıklarım bu kadardı.
Kendimle barışmam çok uzun zamanımı almıştı. Yine, tazelendi duygularım. Nefret ediyordum, ondan.

"Kirliyim ben." Ağlamam iyice şiddetlenmişti. Ağlamanın verdiği yorgunlukla ne zaman kapandı gözlerim bilmiyordum.

Sabaha karşı yerin oynadığını hissettim. O kadar soğuktu ki, gözlerimi aralayamamıştım.

"Onu buldum!" Yunus'un sesiyle olayları idrak etmeye çalışıyordum. Gözlerimi açtığımda kamp alanındaki herkesin endişeyle bana baktığını fark ettim.

İrfan, gerginlikten gözleri dolmuştu. "Bi' şey oldu sandım Nehir!" Sımsıkı sarıldığında dünden kalan ağlamam yine kendini göstermişti.

"O burada İrfan. Kuzey burada."

İrfan'ın gözlerindeki siniri gördüm. Alev çıkıyordu.

"Sen iyi misin?" Yanıma gelen Fenerbahçe oyuncularının arasında kalan iki aslan soruyordu bu soruyu, aynı anda. Halil ve Yunus endişeyle gözlerime bakıyordu. Kerem neredeydi?

Aradığım kişiyi anlamış olacaklar ki Yunus konuşmaya başladı. "Seni aradık tüm gece, o henüz gelmedi. Biraz da sinirli gibiydi."

Kerem de kamp alanına geldiğinde gözlerimiz birleşti. Endişeyle yanıma gelirken aklına bi' şey gelmiş olacak ki adımları yavaşlamıştı ve hatta durmuştu.

Kuzey yanıma yaklaştığında sesim titreyerek bağırmıştım. "Uzak dur benden!" Korkumun sebebini anlayamamışlardı.

Ben daha çocuktum o yaşananlar olduğunda! Sadece 16 yaşındaydım, bunu yaşayan diğer kız çocukları gibi bunu ben de hak etmiyordum!

İrfan'ın, Kuzey'e yapıştırdığı yumrukla Kuzey gülmeye başladı.

"Hadi ama, eskileri mi hatırlayacağız şimdi?" Kuzey pişkin pişkin gülüyordu. Dolan gözlerim, sessizliğime ortak olmuştu. Koşarak, kaldığım odaya gidip kapıyı kilitledim.

Nefes alamıyordum.