ERASTHAI SERIES BOOK 4: Marrying Mr. Greek Scoundrel (COMPLETED)

TWENTY EIGHT

Mirkov pinned her on the wall and kissed her roughly. May halo iyong panunudyo at pananabik. Napapikit siya roon at mas lalong napaluha. Hindi niya gustong maramdaman ang pakiramdam na iyon: uncertainty. Ang pakiramdam ng pagiging hindi sigurado.

Buong buhay niya, hindi siya sigurado sa kung ano ang mangyayari sa kinabukasan. She was always uncertain. Palagi niyang naiisip na baka bukas, patay na siya, o ginahasa, o ibinenta sa ibang tao. Hindi niya alam kung kailan maaaring mangyari iyon. Ang alam lamang niya, eventually, iyon ang kahahantungan niya, at nang mga batang kasama niya. She was always afraid, terrified and she still is. Ngunit ngayon, parang may maliit na siyang ilaw. Isang pag-asa.

Ngayon lamang siya naging sigurado. Sa pagsama sa binatang ito ang kauna-unahang siguradong bagay na nangyari sa buhay niya. Hindi na niya gustong magkaroon pa silang muli ng hindi pagkakaintindihan.

Saglit na naghiwalay ang kanilang mga labi at nanatiling nakapikit ang kaniyang mga mata. Mabigat pareho ang kanilang paghinga at ang kanilang mga noo ay magkadikit. She could feel the warmth of Mirkov's palms on her cheeks. At segundo lamang ang nakalipas nang muling maglapat ang kanilang mga labi. This time, it is more sensual. It is as if Mirkov is putting all of his feelings on the kiss. At masasabi niya nagtagumpay ang binata dahil nararamdaman niya ang lahat nang iyon.

Gusto rin niyang ibalik sa binata ang pakiramdam na iyon, kaya naman ikinawit niya ang mga braso sa batok nito upang mapalalim pa ang halik. Bawat segundo ng halik na iyon ay mas lalo pang lumalalim ang kaniyang paghinga. It was the most satisfying thing she ever felt in her life.

At nang tuluyang maghiwalay ang labi nila, tinuyo ni Mirkov ang kaniyang luha. "Shh, I'm sorry. I jumped into conclusions. Hindi ko alam na ganoon pala ang nararamdaman mo. I would never leave you in an unfamiliar place. How could I do that to you and to the kids? You know that I could never do that." His voice is shaky. "I need you to trust me like how I trusted you. Do you know that you are the first ever floating stranger that I ever trusted. I was always afraid to strangers. Imagine, it was dark, you are in the middle of nowhere then suddenly you found a person in a mermaid suit floating like a dead fish. I was terrified at first, until I recognized you."

Bahagya siyang natawa sa sinabi nito kahit namamasa pa rin ng luha ang kaniyang mga mata. Napatango-tango siya nang maalala ang una nilang pagkikita sa yate nito at ang pagligtas sa kaniya mula sa pagpapalutang- lutang sa karagatan. At alam din niya na ang takot nito sa mga hindi kilalang tao ay bunga ng paulit-ulit na pagtatangka sa buhay nito mula pa pagkabata. Mirkov might looked tough outside, but he was fragile inside. He grew up thinking that a gift, a mere box with a ribbon, was a symbol of appreciation and love. Instead, it carries a poison. A gift of death.

Mahigpit niya itong niyakap, ang pisngi niya ay nakadikit sa dibdib nito. "Natakot ka ba ng sobra noong una mo akong makita?"

Naramdaman niya ang pagganti nito ng yakap. "Yeah," she heard his soft chuckles. "Buti na lang nakilala kita agad kung hindi baka pinaharurot ko na palayo ang yate ko."

It was some good memories for both of them.

"Mirkov," pabulong niyang pagtawag sa pangalan nito.

"Hmm?" He answered.

"Kapag nagkatampuhan tayo, pag-usapan kaagad natin," napabuntong-hininga siya.

Nang maghiwalay sila mula sa yakap ay inipit ng binata ang kaniyang buhok sa likod ng kaniyang tenga. She always find that gesture sweet.

Tumango-tango ito. "Yeah... Yeah, we will."

"Mangako ka." Hindi niya inaalis ang mga mata sa magagandang mga mata ng binata.