ERASTHAI SERIES BOOK 4: Marrying Mr. Greek Scoundrel (COMPLETED)

THIRTY SEVEN

"After that, we spent three more days at Florence before coming back here just to ensure safety."

Hindi makapaniwala si Nairam nang marinig ang buong kwento ni Mirkov. Hindi niya alam ang dapat sabihin rito. Kasalukuyan silang magkatabi ni Mirkov sa bubong ng tore. Nakaupo siya at yakap ang kaniyang tuhod, habang ang binata naman ay nakahiga at ginawang unan ang isa nitong braso. Habang ang isang nabali ay nakapirming nakapatong sa bandang tiyan nito.

"So there is absolutely nothing you should worry about, omorfos. Tikoy is safe and sound at the nearest hospital. I told him about you and he cried, he said that he can't wait to see you again. I will take you to the hospital in a few days so you could visit him."

Hindi niya alam kung ano ang iniisip ng binata. Nang silipin niya ito ay tagusan ang tingin nito sa langit na tila inaalala ang lahat ng nangyari.

"I have a bunch of guards there. Just in case, Whale comes back to seek revenge," dugtong ng binata sa sinasabi.

She does not know what to react. Masaya siya na ligtas na si Tikoy at kasalukuyang nagpapagaling. At the same time, hindi siya makapaniwala sa nagawa ni Carlos.

But she does not know the full story of Carlos, and she wasn't there when he did what he needed to do. Ang alam lamang niya, tinulungan sila ni Carlos. Kung wala si Carlos ay baka hindi rin nila nabawi si Tikoy.

Nahiga siya sa tabi ni Mirkov. Ginamit niyang unang ang mga braso. Nakatigilid siya paharap sa binata at diretsong tinitigan ang mukha nito.

"Galit ka ba kay Carlos?" Tanong niya.

Nakita niyang umiling-iling binata. Ang mga mata nito ay nakatuon pa rin sa langit. "Of course not. Yeah, we were always saying awful jokes to each other, but we are friends for years now. I never felt angry towards him, ever."

"Anong naramdaman mo noong nakita mo iyong ginawa ni Carlos?" Muling tanong niya.

"Strange." Sinubukan nitong itagilid ang ulo sa kaniya. Nagtama ang kanilang mga mata. "I felt strange, omorfos. Carlos was always weird, always say and make things that most of the time does not even make any sense. We have friends for many years now but that was the very first time that I saw him with those chilly expressions."

Saglit itong natigilan sa pagsasalita at ibinalik ang tingin nito sa langit. "I felt strange and sad. Because Carlos was sad too. Nang makasakay kami sa elevator pataas sa rooftop ng building na iyon, Carlos was sad. His eyes are filled ith loneliness while looking at that bloody pistol on his hand. At nang makasakay kami sa chopper, he never said even a single word, neither I nor Creig. Creig and I does not know what to do so we just shut our mouths."

Lumapit pa siya sa binata at sinubukan itong maingat na niyakap upang hindi masaktan ang braso nito.

"Intindihin na lang ninyo siya. Hindi natin alam pare-pareho ang pinagdadaanan niya. Darating din ang araw na mag-oopen up din sa inyo si Carlos. Kaya maging mapagpasensya ka na lang, hmm? Be patient with him."

Nakita niyang tumango-tango ang binata. "Yeah, that's what I will." Naramdaman niya ang paghalik ng binata sa tuktok ng kaniyang ulo. "Thank you, omorfos. I love you."

Napangiti na lamang siya nang marinig ang mga katagang iyon mula sa labi ng binata. Ang mga katagang isang linggo niyang hinihintay na marinig muli. "I love you too, Mirkov." She said before closing her eyes and feeling his warmth. "Na-missed kita, alam mo ba?"

She heard his chuckles. "And I missed you too. So much. When I was in Florence, all I think about was holding you like this."

Mas lumawak pa ang ngiti niya dahil doon; mas bumilis ang pagpintig ng puso. Saglit silang binalot ng katahimikan, ngunit siya ang unang bumasag niyon.