~ FIRTINANIN ŞARKISI~

YÜZLEŞME

Karanlıklar içinden yankı yankı bir ses büyüyerek geliyordu.
" İda..."
Sesin herhangi bir kaynağı olduğuna dair ne bir işaret ne bir ışık vardı.
" İda..."
Her yer sesin de onun bir parçası olduğunu düşündürecek kadar karanlıktı.
" İda..."
O kadar ki İda kendi varlığını bile hissetmiyordu.
" İda..."
Sonra karanlık sallanmaya başladı. Ses dalgalarının şiddeti tsunamiye dönüşmüş ve olanca gücüyle karanlığı dövüyordu. Titreme karanlıktan yayılıp İda'nın bedenine kadar ulaştı. Artık varlığını hissediyordu, buradaydı.
" İda!"
İda gözlerini açar açmaz büyük bir korku ile yerinden sıçrayıp kendini yataktan attı. Nefes nefese yerde sürüklenip kendini koruyabileceği, sığabileceği bir yer arıyordu. Bu sırada babasını bile duymuyordu.
" İda? İda, kızım. İda sakin ol."
Ses ancak ona sırtını duvara dayayınca ulaşabildi. Nefes nefese başını kaldırıp ince bir mum ışığının aydınlattığı yüze baktı. Mumun cılız ışığının ulaşmadığı yerdeki çizgilerin gölgeleri korkutucuydu. İyice yaşlanmıştı babası.

İda babasının yüzünü görünce kabusundan tamamen uyandı. Sonra o akşam olanlar tersten bir akışla gözlerinin önünden geçmeye başladı, uyuyakalması, babasının ona sarılıp ona şarkı mırıldanması, babasının odasına gelmesi, odasına gitmemek için ısrar etmesi, kan kokulu odadan çıkmaları, herkesin şaşkın halde kalması, Auron ile evleneceğini söylemesi...

İda'nın nefes alış verişleri sakinleştikçe yerine ağlama isteği geliyordu. Uyurken bıraktığı yerden devam edecekti anlaşılan. Gözleri dolmaya başladığı sırada babası yanına gelip diz çöktü. İda'nın dizleri üstüne koyduğu ellerini tuttu.
" İda iyi misin? Kabus mu görüyordun?"
Ağlamamaya çalışarak başıyla onayladı.

Axel ona anlayışlı bir ifadeyle bakıp kızının yüzüne düşmüş saçlarını çekti. İpek yumuşaklığındaki saçlarını okşamayalı uzun bir süre olmuştu. Bundan sonra telafi edecekti bunu. İda'nın yanına geçip oturdu, onun gibi sırtını duvara verdi.
" Konuşmak ister misin?"
"..."
İda açıkcası ne yapacağını bilmiyordu. Babası ile kendi özel meselelerini paylaşmayalı yıllar olmuştu. Onunla konuşmayı severdi ama genelde konu günlük hayatları yada devlet meseleleri olurdu. Daha derinlere inmezdi sohbetleri. Zaten zaman geçtikçe onları da pek fazla yapamaz olmuşlardı. Şimdi babasıyla kendini bu hale getiren şeyleri paylaşmak biraz garip olacaktı. Hem anlatmaya başlasa nereden başlayacaktı ki?
" Neler yaşadığını tahmin edebiliyorum..." dedi Axel İda'nın suskunluğu sürünce.
" Kaçırıldın, bir ay bilmediğin insanların arasında kaldın, sonra yabancı bir krallık... Zor şeyler. Senin gibi naif bir kız için dayanması güç şeyler. İyi üstesinden geldin."
" Bu üstesinden gelmiş halim mi?"
" Kendine haksızlık etme İda. Tanıdığım çoğu komutanın bile bu durum karşısında senin kadar dik durup hala akıllıca kararlar alabileceğini düşünmüyorum. Sen süreci muazzam yönetiyorsun."

İda minnetini göstermek için kafasını babasını omzuna yasladı. Babası da elini onun omzuna dolayarak karşılık verdi. Bir süre öyle sessizce oturdular ve mum ışığının karanlıkta yaptığı dansı izlediler. Sessizliği bozan Axel oldu.
" İda, döndüğünden beri seninle konuşamadık. Bana hiç neler olduğunu, ne yaşadığını anlatmadın. Bu aslında benim suçum. Korkunç bir babayım, önce senin böyle şeyler yaşamana izin verdim sonra da seninle ilgilenemedim. Özür dilerim İda, ben, ben annene verdiğin sözü tutamadım-"
" Hey, hey baba, hayır, hayır sakın böyle düşünme. Eğer elinden gelseydi asla bunları yaşamama izin vermeyeceğini biliyorum. Kendini suçlama, ben seni asla suçlamadım. Sen de yapma. Anneme de her ne söz verdin bilmiyorum ama bugün annemi görecek olsaydım ona iyi olduğumu ve senin harika bir baba olduğunu söylerdim. Tamam mı?"

Axel kızının alnından öptü. Güçlü bir kız yetiştirdiğini biliyordu ama gücünün böyle büyük olduğunu görmek onu bile şaşırtmıştı.
" Bir daha böyle bir şey yaşamana asla izin vermeyeceğim."
" Sana inanıyorum baba."
" Ama bana neler olduğunu anlatman lazım."
"..."
" Neler olduğunu bilmeliyim ki suçluları yakalayabileyim, niyetleri ne öğreneyim. Anlat bana İda."
" Baba bu konuda gerçekten konuşmak istemiyorum."
" İda zor, biliyorum ama öğrenmem gerek."