တစ္ပတ္ခန႔္ၾကာၿပီးေနာက္ ...
"ကိုသစ္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုဟန္ေလးတို႔နဲ႕ ၿမိဳ႕ေပၚမွာလိုက္ေနခ်င္တယ္"
သုခတစ္ေယာက္ ဟန္ေလးတို႔ ၿမိဳ႕ေပၚသိုေျပာင္းကာ ဆိုင္ဖြင့္မည္ဟုေျပာသည့္ေန႕ကစၿပီး သစ္ထူးအား ၿမိဳ႕ေပၚလိုက္ေနခ်င္သည့္ အေၾကာင္းတစ္ဖြဖြ ဂ်ီက်သျဖင့္ သစ္ထူးခမ်ာ ေခါင္းတကုတ္ကုတ္ျဖင့္ ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းကိုမသိ။
"သုခရယ္ အစ္ကိုတို႔က အေဝးႀကီးကိုေျပာင္းသြားတာမွ မဟုတ္တာ ... ဒီအိမ္ကိုလည္း သန႔္ရွင္းေရးဘာညာလုပ္ဖို႔ မၾကာမၾကာျပန္လာမွာပါ ေနာက္ၿပီး သုခေလးလည္း ၿမိဳ႕ေပၚကိုလာလို႔ရေနတာပဲ"
ဟန္ေလးက ေျပာေတာ့ သုခက ႏႈတ္ခမ္းဆူသည္။
"ကြၽန္ေတာ္က ေန႕လည္ေန႕ခင္းကိုဟန္ေလးနဲ႕ အတူတူ စကားေျပာလိုက္ စားလိုက္ေသာက္လိုက္နဲ႕ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ ... အခု ကိုဟန္ေလးက ေျပာင္းသြားရင္ ကြၽန္ေတာ္ အေဖာ္မဲ့ၿပီေပါ့"
"အဲတာမ်ား မနက္ခင္းမိုးလင္းလို႔ ကိုသစ္ထူးအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ေပးၿပီးသြားရင္ ၿမိဳ႕ကိုလာခဲ့ ... မနက္စာေရာ ေန႕လည္စာေရာ ညစာပါ သုံးနပ္လုံး ေကြၽးမယ္ ... ဟိုမွည အိပ္ခန္းအပိုေတြရွိေတာ့ ညပါလာအိပ္သြားလို႔ရတယ္"
"အဲတာဆို ကြၽန္ေတာ္ပါလိုက္ေနမယ္ေလ"
"မင္းေယာက္်ားနဲ႕ခြဲနိုင္လို႔လား"
ေစာေမာင္က ေမးေတာ့ သုခက ျပန္ေျဖ၏။
"ပုံမွန္ဆိုလည္း ညပိုင္း ညအိပ္တဲ့အခ်ိန္ပဲ ေတြ႕ရတာေလ ... မခြဲနိုင္စရာ ဘာအေၾကာင္းရွိလဲ"
"သုသု!!!"
သုခတစ္ေယာက္ သူ႕ေယာက္်ား၏ တင္းမာလွေသာ အသံေၾကာင့္ ေၾကာက္လန႔္သြားသည္။
"ကိုသစ္ ဟို"
"မင္း အဲေလာက္မွ ခြဲနိုင္ေနရင္လည္း လိုက္သြား ... တအား လိုက္ေနခ်င္ေနတာမလား ...တစ္ပတ္လုံး မၿပီးနိုင္မစီးနိုင္ ရစ္ေနတာ သြား ... အိမ္ကို ျပန္မလာခဲ့နဲ႕"
သစ္ထူးက သုခအား ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ ေစာေမာင္တို႔အိမ္မွ ထျပန္ကာ သူ႕အိမ္သူျပန္သြားသည္။
YOU ARE READING
မြင်းလှည်းသမားရဲ့ ခင်ပွန်းလေး(COMPLETED)
Lãng mạnဒါကတော့ ကိုယ့်ရဲ့ ဒုတိယမြောက်ဖန်တီးခြင်းပါ။