kimin bu saçlar? bxb

günaydın şekercik

BEBE BÖLÜM

"Şekercik..." Görkem abinin beni o kötü çocuklardan kurtardığı günün üstünden birkaç gün geçmişti ve artık beni görmezden gelmiyordu. Sabahları o okula gitmeden önce kapısında ona günaydın demek için bekliyordum. Başlarda garipsese de artık hoşuna gitmeye başladığını fark etmiştim. Onunla beraber okula gideceğim günü iple çekiyordum, o güne kadar bu günaydınlarla idare edecektim.

"Günaydın Şekercik..." koluna dokunup arkamda sakladığım elimi bu sefer yanıma sakladım. Sonunda birkaç malzeme bulup ona bir araba yapmıştım. Hatta benim kayıp arabamın aksine onunkini boyamıştım bile.

"Günaydın bücür."  elini saçlarıma götürüp karıştırdığında kolunu tuttuğum elimi ağzıma kaldırıp kıkırdamıştım. Bu yeni bir hareketti.

"Abi..." bir anda durduğumda o da durup bana bakmaya başlamıştı. "Ben sana hediye getirdim." 

Kaşları şaşkınlıkla havaya kalkarken "neymiş o" der gibi başını iki yana salladı. Ona biraz yaklaşıp tek elimle iki elinin de işaret parmaklarını tuttum ve ellerini havaya kaldırmasını sağladım.

"Avcunu aç Şekercik. Gözlerini de kapat." kendi arabam kaybolduğu için üzülsem de ona hediye yapabildiğim için çok mutluydum. Dediklerimi yapıp yapmadığını kontrol edip yaptığını görünce ona biraz daha yaklaştım ve arkama sakladığım arabayı avuçlarına bıraktım.

"B-bak!" heyecandan hafifçe kekelemiştim. Umarım beğenirdi hediyemi.

Gözlerini yavaşça aralayıp avuçlarının arasındaki arabayı gördüğünde gözlerine adlandıramadığım bir his dolmuştu. Gülümsemiyordu. Kaşlarım çatılırken gözlerim dolmaya başladı. Beğenmemiş miydi yoksa hediyemi?

Düşündüklerimi duymuş gibi cevap niteliğinde olan bir şey yapıp arabayı yere bıraktı. Gözümden akan yaşa engel olamazken başımı eğdim. Günlerdir o arabayı yapmak için uğraşıyordum ben.

Ağladığımı fark etmediğini düşünüyordum çünkü arabayı yere koyduğu gibi çantasına uzanmıştı. Ben burnumu çekip gözyaşlarımı silerken çantasından bir şey çıkardı. Gözlerimi ovuşturduktan sonra ellerinde gördüğüm şey ise birkaç gün önce kaybettiğim arabamdan başka bir şey değildi.

"B-bu..."  burnumu çekip ona baktım. Nereden bulmuştu arabamı?

"Sana bunu getirecektim ama...Sen benden önce davrandın." hafifçe gülümseyip arabamı bana uzattığında ona dudağımı bükerek baktım.

"B-ben bulamam sanmıştım..." yüzüme küçük bir tebessüm yayılırken o da yerdeki ona ait olan mavi arabayı almıştı.

"Şekercik'in buldu işte, gördün mü?" bir anda dizlerinin üstüne çöktü ve ayak bileğimi dürttü benim de çökmemi işaret edercesine. Okul kıyafetlerinin kirlenmesini umursamıyordu demek ki.

"Ben okula gitmeden biraz oynayalım, ister misin?" bana ilgiyle bakarak sorduğunda afallamıştım. Bana ilk defa böyle davranıyordu, normalde çoğu zaman çok soğuktu ama şimdi beni teselli etmek istercesine kıyafetlerinin kirlenmesini, okula geç kalmayı bile umursamadan oyun oynamayı teklif ediyordu. Kesinlikle daha çok ağlamalıydım onun yanında.