kimin bu saçlar? bxb

of be çocuk!

"Şekercik..." eve hala ona tutunarak yürürken kalp atışlarım daha yeni yeni düzene girmişti. Çok korkmuştum.

"B-biz arkadaş olduk mu şimdi?"  dudaklarımı büzdüğüm için boğuk çıkan sesimle mırıldandığımda bir anda durup bana baktı ve derin bir nefes aldı.

"Hayır." 

Aldığım cevapla polarını kavrayan ellerim yere düşmüştü. Ama..madem arkadaş değildik neden kurtarmıştı beni o zaman?

Küçük çenem titremeye başladığında kollarımı göğsümde birleştirmiştim.

"N-nedenmiş?" hırsla sorduğumda bıkkın bakışlarını bana çevirdi. Beni sevsin istiyordum, ben çok iyi ve eğlenceli bir arkadaştım.

"Vazgeçmeyecek misin sen hiç?" bakışları gibi bıkkın bir ses tonuyla sorduğunda şiddetle omuz silktim, vazgeçmeyecektim. Arkadaş olana kadar peşinde dolanacaktım. Arkadaş olduktan sonra da peşinde gezmeye devam edecektim.

"Vazgeçmem." net bir sesle konuştuğumda derin bir nefes alıp bana yaklaştı. Bir baş kadar uzundu benden, gözlerine bakmak için başımı kaldırmam gerekiyordu.

"O zaman..." bir an duraksadı, bir şeyleri aklında ölçüp tartar gibi bir hali vardı. "Madem vazgeçmeyeceksin, söyle bakalım, adın ne?" kelimeleri sanki anlamayacakmışım gibi yavaş ve tane tane söylediğinde dudaklarımı birbirine bastırdım.

"Benim adım Ahmet." gülümsememi durduramadan mırıldanıp ona yaklaştım ve yine polarını tutup sıktım. Şekli değişecekti çocuğun kıyafetinin. Ama umurumda değildi. Daha demin o beni çocukların yanından almaya geldiğinde ne kadar güvende hissettiğimi hatırlatıyordu bu hareket bana.

"S-senin adın da Görkem Nuh ama ben sana Şekercik diyeceğim." elimi ağzıma kapatıp kıkırdadığımda bana gözlerini devirerek bakmıştı. Hayranıymışım gibi davranıyordum, yani, bir bakıma öyleydim aslında. O güçlü bir abiydi, onun gibi olmak istiyordum ben. Gözleri korkunç olan abiyi bile alt etmişti sonuçta!

"Şekercik falan deme bana, istemez. Hele az önceki çocukların yanında asla deme öyle bir şey. Çok kızarım sana." ciddi sesi kulaklarıma ulaştığında yutkunmuştum. Çok kızarım mı demişti bana? Korkmuştum. Tedirgince ikinci kez polarını bıraktım ve başımı eğdim.

"D-demem, tamam, Görkem abi." dudağım titrerken sessizce konuştum. Üzüldüğümü mü anladı yoksa hitap değişikliği mi ilgisini çekti bilmiyorum ama başını hemen bana çevirdi.

"Of be çocuk! İyi, tamam, Şekercik de sen bana, oldu mu?"

Anında üzüntüden heyecana geçiş yapan bakışlarımı ona kaldırdım ve ellerimi çırparak kıkırdadım.

"Şekercik!" üstüne atlayıp kollarımı boynuna sararken hala kıkırdıyordum. Beni sevmişti, değil mi? Yoksa izin vermezdi ona Şekercik dememe.