16. BÖLÜM
"Demek sana yemeğe çıkalım dedi."
Başımı evet anlamında salladım.
"Sence ayıp mı ettim yok demekle?"
"Yok canım neden ayıp emiş olacaksın ki? İstememişsin ve bunu kesin bir dille de belli etmişsin. Bu kararlı duruşunu sevdim Mavi!"
Zeynep onaylar şekilde baş parmağını kaldırarak bana göz kırptı.
"Aslında..." dedim kısık bir sesle. "Şöyle ki..."
"Ne?" dedi Zeynep. Şüpheyle bakan gözleri benim masum bakışlarımla bir tık hayal kırıklığına büründü. "Bana düşündüğüm şeyi yaptığını söyleme!" Dedi.
"Yaptım." Dedim başımı sallayarak. "Cem'e sonra bir şeyler yaparız diye söz verdim."
"Hadi ya!"
Usul usul başımı salladım.
"Ee kızım sen bu doktordan hoşlanmıyor musun? Sana aldığı çikolatayı anlatıp duruyorsun arada hâlâ..."
"Biliyorsun bazı şeyleri bazen abartıyorum."
"Nasıl?" Dedi Zeynep. "Doktor'dan vaz mi geçeceksin?"
"Öyle değil." Dedim durgun sesimle. "Evet, ondan hoşlanıyorum. Ama sen de görüyorsun ki onunla ben... Pek olacak gibi değil. Bir daha nerede onu göreceğim de bir şeyler olacak aramızda? Sanırsam biraz hayallerden kopmalıyım."
"Haklısın." Dedi Zeynep.
"Ha bu Cem'le bir ilişki düşündüğüm anlamına gelmiyor ha, yanlış anlama. Dediğin gibi hoşlandığım kişi Deniz. Sadece, Cem üzgün gözüktü ve ben kendimi kötü hissettim, o kadar."
"Peki." Dedi Zeynep kafasını sallayarak.
Yemeklerimizi yedikten sonra Zeynep fakültesine gitti, ben de eve doğru yol almaya başladım.
Yürürken bir sürü düşünce kafamın içindeydi. Düşünceleri sayacak olursam:
Yaklaşan sınavlarım vardı ve okunmamış ders notları ve kalın hukuk kitapları beni bekliyordu.
Annem dün beni aramıştı ve bir saatten fazla yind Beyazıt'ın durumunu konuşmuştuk. Beyefendi evleneceğim diye tutturduğundan konunun artık yavaş yavaş babama söylenmesi gerekiyordu ve annem de babamın kalbinden korkuyor.
'Hık diye giderse kızım!' Deyip durmuştu sürekli.
Annemi teselli ederek geçmişti dakikalar.
Sonra bir de şu mesele vardı.
Gözümü her kapattığımda yüzü beliriyordu zihnimde. Berrak mavi gözleri, biraz öfkeli biraz da mahcup bakışları ve sonra tebessümü.
"Of!" Dedim yolun kenarında yürüyordum ve düşündüklerim yüzünden hafiften yanaklarım yanıyordu sanki.
"Nasıl unutacağım ya?! Nasıl?!"
Sonra hızlı hızlı yürümeye başladım.
"Unutacağım unutacağım." Dedim.
Hızlı yürüdüğümden tıkanmıştım. Bir yandan da başımı sallayıp kendi söylediklerimi onaylıyordum.
Eve gitmeden bir bakkala girdim ve kendime soğuk bir içecek aldım. İçeceği açıp içerek yürümeye devam ettim.
Apartmanın yakınlarındaydım artık. Yürümem bir tık hızlandı. Hemen eve gidip üzerimi değiştirmek ve sonrasında birkaç saat uyumak istiyordum.
Yanımdan bir araba geçti.
Önce dikkat etmedim arabaya. Ama araba yavaşlayıp durdu önemde ve inen kişiyi görünce benim adımlarım da durdu.
Deniz hastane üniformasıylaydı. Evet, o lacivert üniformayla. Yorgun gözüküyordu. Buna rağmen halen karizmatikti. Siyah güneş gözlüğünü başına takmıştı. Sırt çantasını omzuna geçirerek bir binaya doğru yürümeye başladı. İstemsizce kenara çekilerek gizlendim. Zaten yorgunluktan beni görecek hali pek yoktu bence ama tedbiri de elden bırakmamak lazımdı.
Deniz'in bahçesinden geçip girdiği bina, bizim kızlarla yaşadığımız apartmanın hemen çaprazında kalıyordu. Penceren baktığımda binanın bizim eve bakan dairelerinin balkonları da karşımızda kalıyordu.
Heyecanım hafifçe yatışınca yürümeye başladım.
"Vay be!" dedim başımı usul usul sallayarak. Bu civarlarda oturduğunu daha öncesinde tahmin ediyordum zaten ama birbirimize bu kadar yakın olmamız.
Eve geldiğimde doğruca odamın penceresine koştum. Perdeyi hafifçe çekerek Denizgilin binasına gözümü diktim. Acaba bu cepheye bakan dairelerde mi oturuyordu? Biraz sonra da cevabımı aldım. Deniz beyaz perdeyi açarak ardından penceresini açtı. Kolunu pencere pervazına dayadı ve derin nefesler alarak yorgunca sokağı izledi. Gülümseyerek ona baktım bir süre. Sonra perdeyi çekip seke seke yatağıma gittim ve kendimi sırt üstü, büyük bir sevinçle yatağa attım.
Sanırım artık onu istemesem de bol bol görebilecektim.
