Tek isteğim okumak ve kendi ayaklarımın üzerinde durmaktı. Bu hayali kurmuş olmak hata mıydı yoksa? Herşey tek gecede değişebilir mi? Değişebilir daha güzel olacaksa neden olmasın ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Antep'te yepyeni bir gün doğmuştu, yatağımda uyanık ama gözüm kapalı bir vaziyette uzanıyordum ,tam ayılamadım sanırsam. Yüzüme yakıcı sabah güneşi isabet ediyordu, kulağıma hafif kuş uğultuları geliyor aynı zamanda dışarıda hayat akışının başlama saati gelmediği için büyük bir sessizlik olduğundan , az biraz rüzgar sesi de duyuyordum. Bu sabah olması gereken saatten daha erken uyanmıştım, deminden beridir tekrar uyumaya çalışıyordum ama vücudum inatla kendini uykuya geri teslim etmiyordu. Kendimi zorlamanın bir anlamı yoktu bu yüzden kalkmaya karar verdim. Banyoda güzel bir duş aldım, saçlarımı taradım,hoş kokular sürdüm, birazda bakım yaptım ve evde giymemiz mecbur tutulan yeni yıkanmış işçi elbisemi giydim. Ben kendime bakım yapardım ,bunun sebebi beğenilme arzusu değildi hatta hiçbir kimsenin beni beğenip beğenmeyeceği umrumda dahi değildi, önemli olan benim ne hissettiğim ve kendimi hangi halde iyi bulduğumdu. Pek hesaplamıyorum ama genelde 3 günde bir duş alırdım, eğer babam tarafından dövüldüysem ,bodrum kattaki boş odada geceleri ceza için bekletilirsem ya da dayak yerken yerlerde sürüklendiysem bu günler de yine temizlenir kendime gelirdim ,ne acı değil mi, kendime bunları tarif ederken aslında bu zulme alışmış hissi oluşuyor ama tüm ömrüm bu eziyetle geçse dahi yine de alışmam . Şu hayatta hiç kimse bu ve benzeri hiçbir şiddeti hak etmiyor . Elbette öteki dünyada bu yapılan ahlaksızlıklar cezasız kalmaz ,herşeyin bir bedeli vardır ,ya dünyada ya da ahirette , babam birgün bu yaptıklarının cezasını verecek buna sonsuz inandığım için onu gözümde büyütmüyorum çünkü benim gözümde aşağılık bir zavallıdan farkı yok .
Annem ve ablam kahvaltı hazırlamaya başlamışlardı ,ben de yanlarına yardıma gittim. Anneme tam bir sabah neşesi olarak sarıldım "annem benim" ablama da sevgi pıtırcığı olarak adeta yapıştım "ablam benim"
"Kınalı kuzum benim Allah neşeni eksik etmesin "
"Neşeli olur tabi anne , en çok neşeli olmayı benim bir tanecik kardeşim hak ediyor , o mutlu olmasın da kim olsun " Ablamın iltifatları sonrasında güzelce sarılmıştık . Ablam gülerek haline vah çekti . Her zamanki gibi yine tek derdi kocaydı ,ablam her kocam da kocam diye olmayan kocasından bahsettikçe kahkaha atıyordum ,bazen ben üzgünken sırf yüzüm gülsün diye sayıklıyordu olmayan kocasını. Yine güldürdü beni
"Ah be Seyran ablacım benim , şu ablamın da bahtı açılsın diye dua et be ,valla evde kaldım , kocam bey hâlâ yolda bi gelmek bilmedi "
Halam mutfağa girip tüm neşemizi kıskanmıştı , oysa ki biz onu hiçbir zaman dışlamadık ,iyi bir insan olsaydı ,ağamdır , atamdır demeyip babamın bizi döverken önüne geçseydi, şu an onunla da gülüyor olabilirdik . Ama o hem babamı destekledi hem de yetmezmiş gibi bağırdı çağırdı.
"Siz ne gülüyorsunuz , haydi Kazım ağa aç sofra bekliyor , sizin gibi işsiz değil adamın işi gücü var gidecek acele edin sallanmayın" "Tamam hala ben Ağama hemen götürüyorum yemeğini" diyerek annem koştur koştur elindeki kahvaltılıkları taşımaya başladı . Ablam da peşinden gitti, ben de yardıma yelteniyordum ki halam müsaade etmedi.
