Tek isteğim okumak ve kendi ayaklarımın üzerinde durmaktı. Bu hayali kurmuş olmak hata mıydı yoksa? Herşey tek gecede değişebilir mi? Değişebilir daha güzel olacaksa neden olmasın ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Banyodan çıkıp odaya geri döndüğümde, Ferit uyanmış ve hatta üzerine günlük kıyafetlerini bile giymişti. Beni görür görmez.
"Günaydın karıcığım" dedi. Hadi ama yeni ismim karıcığım mı olacaktı.
"Antep fıstığına alışmıştım sanki ben" dedim gülerek.
"Olur , tabii ki olur karıcığım, sen nasıl istersen. Bundan sonra ikisini de söylüyorum o zaman nasıl fikir?" Bunları söylerken çok güzel gülüyordu. Beni kendine hayran bıraktığını fark etmemesi için, üstün bir çaba sarf ediyordum.
"Bak ya! Ben de sana ceviz adam derim, ödeşiriz o zaman , nasıl fikir ?"
"Seyran Korhan, bakıyorum da bugün formunuzdasınız. "
Ferit'in ağzından duyduğuma göre artık, Korhan olduğumun farkına tam olarak varmıştım. İkimizde kahkaha atıyorduk. Cehennemde uyanmadığım ilk sabahım, gayet güzel geçiyordu. Kahvaltıyı odamıza söylemiştik. Hiç kahvaltı yapmayan, ya da yapmaması için çokça sebebi olan ben, alışkanlıklarımdan henüz kopamamıştım.
"Seyran, hiç bir şey yemiyorsun?"
"Acıkmadım"
"En son gece birlikte yemek yedik"
"Ben kahvaltı pek sevmem, hatta hiç yemem"
"Kahvaltı sevilmez mi ya ,yolumuz uzun uçağa falan bineceğiz, biraz ye lütfen. Bak yolda geçen gün olduğu gibi bayılmak üzere olursan bakmam hee ona göre "
"Peki, tamam. Ama merak etme dayanıklıyım ben öyle kolay kolay bayılmam"
"Ben pek dayanıklı değilim Seyran, hatta biliyor musun genelde bayılırım"
"Genelde?"
"Evet, yemek yemeye bayılırım, araba kullanırken hız yapmaya bayılırım, yüzmeye bayılırım. Bende bayılmalar çok"
"Çok soğuk bir espri anlayışın var gerçekten" dedim gülerek.
"Ne yapalım be Seyran alışacaksın artık. Bu arada şaka bir yana bazen gerçekten bayılıyorum"
"Hastalığın yüzünden mi?"
"Evet, bu durumda şaka yapmam aklında bulunsun"
"Tamam, söylemen iyi oldu" dedim. Hiç yok denecek kadar az birşey yemiştim. Kahvaltımızı bitirdikten sonra, gelinliğimi ve eşyalarımı valize yerleştirdim. Ferit'te hazırlanıyordu. Birazdan yola çıkacak ve havaalanına gidecektik. Yaşadığım şehirden ayrılacak olmanın verdiği tuhaf his, yüz ifademde bir boşluk oluşmasına sebep olmuştu. Ferit yanıma doğru gelip bir anda ellerimi tuttu. Gözlerime bakarak
"Seyran, şuan nasıl hissediyorsun bilmiyorum ama üzgün olduğunun farkındayım. Yeni bir hayat, yeni bir aile. Benim için de zor ama yaşadığım yere veda etmek zorunda olmadığım için senin hissettiklerinle, benimki kıyaslanamaz. Lütfen çok üzülme ben hep yanındayım, konuşmak istediğin bir şey olursa, dertleşmek istersen seni hep dinlerim. "
