အခန်း. ၁၂
"ဘယ်သူလဲ လွှတ်...လွန်းငယ်ကိုလွှတ်..."
လွန်းငယ်မှာနောက်ပြန်ကြီးဖြစ်နေသလို ထိုလူကလက်တစ်ဖက်ထဲနှင့် မသွားသည်ကြောင့် မျက်နှာကိုလဲမမြင်ရပေ။ ခြေထောက်တို့ကို လေပေါ်တွင်တစ်ဆက်ဆက်ပေါက်၍ ရုန်းသော်လည်း ထိုလူကဘယ်လိုမှမနေ။ သူများသမီးကိုဘာကြောင့်များ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းပြုမူရတာလဲ ဒီလူဘယ်သူလဲ။
ခလေးပေါက်စတို့က ပွေ့လာလိုက်တော့ အငြိမ်ပါမလာပဲရုန်းကန်ပြီး အော်နေသည်။ မသိလျှင် ခွေးပေါက်လေးရုန်းနေသည့်အလား ခြေထောက်တွေပေါက်၍ပင်။
"လွှတ်...အောက်ချပေး ဘယ်သူလဲ လွှတ်..."
မီးနှင့်ဝေးရာ အတော်လေးရောက်မှခလေးကို အောက်ချပေးလိုက်သည်နှင့် ချက်ချင်းဆိုသလို မျက်စောင်းလှလှလေးထိုးလေသည်။
ဒါလေးကရော ဘာလေးလဲ မြင်ရခဲတဲ့မြင်ကွင်းလေးပဲကွ။ ခလေးကသူ့ကို မျက်စောင်းထိုးသွားတယ်တာများ လှလှလေးနဲ့။
"ဟင်...လောပန်း"
"ဘယ်ကိုပြေးတာလဲ ပြောစမ်းပါအုံး"
"ပူတဲ့မီးတွေနော် အေးနေတဲ့ နှင်းခဲတွေများထင်နေလားဟမ်... ဘာလုပ်ဖို့ပြေးသွားရတာလဲ"
အော်ငေါက်လာသည်ဆို သူဌေးလူကြီးကိုမကြည့်တော့ပဲ လွန်းငယ်အောက်ကိုသာ ငုံ့နေလိုက်သည်။
"ခဏလေးပဲသွားမှာပါ အကြာကြီးမနေပါဘူး"
"ဘယ်ထဲလဲ အဲ့မီးထဲလား..."
"အဲ့ဘေးနားလေးပဲ မီးထဲတော့မဟုတ်ပါဘူး"
"ကျစ်!..ခလေးကအရူးလားကွ ဒီလောက်အပူတွေဟပ်နေတာကို မီးကျွမ်းသွားချင်လို့လား ဟမ်..."
"ဟင့်... မအော်ပါနဲ့"
ရောက်လာထဲက လူကိုအတင်းတွေလာအော်နေသည်မို့ ဝမ်းနည်းမိသည်။
"မအော်စေချင်ရင်ဘာလို့ မီးပူနားပြေးလဲ"
"အဲ့နားကစက္ကူပုံးလေးထဲမှာကိကိလေးရှိတယ် ကိကိလေးလဲပူနေမှာပေါ့ တကယ်ခဏလေးသွားမှာပါဆို မကြာဘူး တကယ်ခဏလေးပဲ"
YOU ARE READING
Lighthouse Of Love (Completed)
Romanceအချစ်တွေကင်းမဲ့ပြီးမှောင်မိုက်နေတဲ့ကိုယ့်ဘဝလေးကို အလင်းရောင်ပေးခဲ့တဲ့ခလေးက ကိုယ့်ရဲ့မီးပြတိုက်လေးပါကွာခလေးရယ်။ ဥဿာခမ်းထည်🖤💜 နိုးနိုးလွန်းငယ်
