အခန်း - ၃၅
"ခလေးရေ ထမင်းသွားစားရအောင်လို့မပြီးသေးဘူးလား"
"ဟုတ်ခဏလေးလောပန်းရေ"
အထဲမှ အသံသေးသေးလေးနှင့် ပြန်အော်ပြောလေသည့်ခလေးရဲ့အသံလေးကို နားထောင်ရင်းပြုံးနေမိ၏။
"ဘာတွေလုပ်နေလို့ ဒီလောက်ကြာနေလဲပြောပါအုံးကွ"
"အစောကမှနိုးလို့လောပန်းရဲ့ မျက်နှာသစ်ပြီးချက်ချင်းထွက်လာတာ ကြည့်...ဘာမှတောင်မလိမ်းခဲ့ရဘူး"
"ဒီလောက်လှနေတဲ့မျက်နှာလေးက ဘာမှမလိမ်းရသေးတာလေးပေါ့လေ"
လွန်းငယ်ရဲ့ပါးလေးနှစ်ဖက်ကို ဖိကိုင်၍မေးလာသည့်သူဌေးလူကြီးဟာ အမြဲအူယားတယ်ပြောပြီး သွားများကျိတ်တတ်သည့်အတိုင်း ယခုလဲအံကိုကျိတ်ထားလေ၏။
"လောပန်း"
"ဗျာ့"
"ဂျာကြီးရော"
"အလုပ်ခရီးသွားတယ်ခလေး"
"ဟုတ်လို့လား သေချာတယ်နော်"
"သေချာပါ့ဗျာ နောက်တစ်ပတ်လောက်ကျပြန်လာမယ်ထင်တယ်ခလေးရဲ့"
"အဲ့တာဆိုလဲပြီးရော"
လွန်းငယ်သူဌေးလူကြီးနှင့်အတူ ထမင်းစားနေစဥ်မမသီတို့ သုံးယောက်ဝင်လာသည်ကိုမြင်တော့ လက်လှမ်းပြလိုက်သည်။
"မမသီ ဒီမှာ"
"ခလေး..."
"လောပန်းကလဲ ခေါ်တောင်ခေါ်လိုက်မိပြီလေ ထားလိုက်ပါတူတူစားရအောင်လို့နော်"
"ပြီးမှကိုယ့်ကိုအပြစ်မတင်နဲ့နော် ကိုယ်ကဘယ်သူ့မှဂရုစိုက်မှာမဟုတ်ဘူး ကိုယ့်အကြောင်းသိတယ်မလားခလေး"
ဟုတ်သားပဲ သူဌေးလူကြီးကဖြင့် လူတွေရှိလဲ ဂရုစိုက်တာမှမဟုတ်ပဲ။ မိလွန်းငယ်ရေ နင်တော့ငါးပါးမှောက်ပြီဟဲ့။
မမသီတို့မှာလဲဘာစကားမှမပြောသလို သူဌေးလူကြီးမှာလဲစားစရာရှိတာစားနေပြီး ဘာစကားမှမဖွင့်ဟပေ။ လွန်းငယ်မှာလဲပြောမိလျှင် အမှားပါသွားမည်စိုး၍ ငြိမ်နေလိုက်သည့်အခါ လွန်းငယ်တို့ထမင်းဝိုင်းလေးဟာ အသက်မဲ့စွာဖြင့်တိတ်ဆိတ်နေလေတော့၏။
YOU ARE READING
Lighthouse Of Love (Completed)
Romanceအချစ်တွေကင်းမဲ့ပြီးမှောင်မိုက်နေတဲ့ကိုယ့်ဘဝလေးကို အလင်းရောင်ပေးခဲ့တဲ့ခလေးက ကိုယ့်ရဲ့မီးပြတိုက်လေးပါကွာခလေးရယ်။ ဥဿာခမ်းထည်🖤💜 နိုးနိုးလွန်းငယ်
