အခန်း - ၁၅
ည ၇ နာရီထိုးသည်နှင့် ကိကိလေးကို အစာကျွေးရန်အတွက် သူဌေးလူကြီးရှိမည့် ရုံးခန်းဆီတတ်လာခဲ့လိုက်သည်။ အခန်းမှာမရှိနေလျှင် ပြန်လာရှာရမည်ဆိုး၍ ရုံးခန်းပေါ်သို့တစ်ခါထဲ လာလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။
"လောပန်း ဝင်ခဲ့လို့ရမလားဟင်"
"လာလေခလေး"
"ကိကိလေးဖို့အစာယူချင်လို့ အဲ့တာ..."
"အင်း အခုသွားယူတော့မလို့လား"
"ဟုတ်"
"ခဏလေးစောင့်လို့ရလားခလေး ကိုယ်ဒါလေးအပြီးသတ်လိုက်ချင်လို့"
"ဟုတ်ကဲ့"
"လာထိုင်နေလေခလေး အဲ့လိုကြီးရပ်မနေပါနဲ့"
"ဟုတ်"
ခလေးကို ခဏထိုင်စောင့်ခိုင်းလိုက်သည်နှင့် ဥဿာ Aircon လေအေးကိုလျှော့လိုက်တော့သည်။ ဒါဟာ အအေးကြောက်သည့် ဥဿာရဲ့ခလေးအတွက် သူ မမေ့သင့်သည့်အချက်မဟုတ်လား။
ထိုင်ခိုင်းသည့်နေရာက သူဌေးလူကြီးအလုပ်စာပွဲနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်းခုံတွင်ဖြစ်သည်။ ထိုင်နေလျှက်နှင့် မျက်စိရှေ့မှ စာပွဲခုံရှည်ကြီးကို လိုက်၍စပ်စုကာ ကြည့်နေမိသည်။ စာရွက်ဖိုင်လေးများကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် စီကာထပ်ထားပြီး ဘောပင်ကလေးများထည့်ထားသည့် ခွက်ကလေးရယ်၊ ရေမွှေးနှင်းဆီပန်းရောင်လေးများထိုးထားသည့် ပန်းအိုးလှလှလေးရယ်က ကျယ်ပြန့်သည့်ခုံကြီးပေါ်တွင် သူ့နေရာနှင့်သူ အစီအရီကျနစွာ တည်ရှိနေလေ၏။ တစ်ခန်းလုံး သန့်ရှင်းနေပြီး အမြင်အေးစေသည့်အပြင်အဆင်ကြောင့် သူဌေးလူကြီးက အသန့်ကြိုက်သည့်လူမှန်း မှန်းမိပါသည်။
"ကဲ...ပြီးပြီသွားကြမယ်ခလေး"
"ဟုတ်ကဲ့"
........
"ဥဿာ အလုပ်ပြီးပြီလား"
"မပြီးသေးဘူးပုလဲ အခန်းခဏပြန်လာရုံပဲ ပြီးရင်ပြန်သွားမှာ"
"အင်းအင်း"
ဘာကြောင့်များ သူဌေးလူကြီးနှင့်လွန်းငယ်အတူရှိသည့်အချိန်တိုင်း မမပုလဲကပေါ်ပေါ်လာရတာလဲ တွေးမရပေ။ ယခုလဲ မမပုလဲက သူ့အခန်းထဲမှထွက်အလာ လွန်းငယ်တို့က မမပုလဲအခန်းရှေ့မှ ဖြတ်အလျှောက် တည့်တည့်ကိုတိုးသည်လေ။
YOU ARE READING
Lighthouse Of Love (Completed)
Romanceအချစ်တွေကင်းမဲ့ပြီးမှောင်မိုက်နေတဲ့ကိုယ့်ဘဝလေးကို အလင်းရောင်ပေးခဲ့တဲ့ခလေးက ကိုယ့်ရဲ့မီးပြတိုက်လေးပါကွာခလေးရယ်။ ဥဿာခမ်းထည်🖤💜 နိုးနိုးလွန်းငယ်
