အခန်း - ၄၂
လွန်းငယ်တို့ထမင်းစားဆောင်ဘက်လာသည့်အခါ လမ်းတွင် ဟိုကောင်မလေးနှင့်ဆုံလေသည်။ သူဝတ်ထားသည်မှာ ဟိုတစ်နေ့က သူဌေးလူကြီးဝယ်ပေးသည့်အင်္ကျီလေးမှန်း လွန်းငယ်တန်းမှတ်မိသည်ကြောင့် စိတ်တိုသွားရ၏။ ကိုယ်တောင် တစ်ခါမှမဝတ်ရသေးသည့်အင်္ကျီလေးကို ခွင့်ပြုချက်မတောင်းပဲ ယူဝတ်သည်က ရိုင်းတာပဲ။
"လောပန်း လွန်းငယ်အင်္ကျီ"
"အင်းကိုယ်ပြောပေးမယ်"
လွန်းငယ်လက်ကိုကိုင်၍ သူဌေးလူကြီးကပြောပေးမည်ဟုဆိုသည်ကြောင့် ခေါင်းလေးသာငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
"အယ် ကိုကိုခမ်း"
ပြေးလာသည့်ကောင်မလေးက သူဌေးလူကြီးဆီသို့ တန်းလို့ပင်ဖြစ်သည်။ သူဌေးလူကြီးကိုထိိကိုင်မည်ဆိုး၍ ရှေ့မှပိတ်ရပ်လိုက်သည့်အခါ ဟက်ခနဲ ရယ်သည့်လူကြီးရယ်သံကြောင့် ပြန်ကြည့်မိတော့ ပြုံးပြုံးကြီးနှင့် ရှိနေ၏။
"ဘာလုပ်တာလဲဖယ်လေ"
"ဖယ်ပါဘူး အဲ့တာငါ့အင်္ကျီပြန်ပေး"
"ငါတွေ့လို့ဝတ်တာလေ မပေးဘူး"
"တွေ့လို့ဝတ်တာတော့မဟုတ်ဘူးလုပ်လိုက် ဒါငါသေချာဘီရိုထဲထည့်ထားတာ နင်တမင်ရှာပြီးထုတ်ဝတ်တာမလား"
"အဲ့တော့ရောဘာဖြစ်လဲ ငါဝတ်ထားပြီဆိုတော့ ငါ့အင်္ကျီပဲ ပြန်မပေးနိုင်ဘူး"
"လောပန်း ပြန်မပေးဘူးတဲ့"
ဥဿာလက်တို့ကိုကိုင်ဆွဲရမ်း၍ ရုတ်တရက်ချွဲလာသည့်ခလေးကြောင့် ရင်ထဲဗလောင်ဆူသွားရ၏။ အမလေးဗျာ ဒါလေးက သူ့ကိုပြန်တိုင်တာတဲ့လား။
"မင်းကိုအဲ့အခန်းထဲကဘယ်ပစ္စည်းကိုမှ မကိုင်ပါနဲ့လို့မပြောဘူးလား"
"မေလေးအင်္ကျီမပါခဲ့ဘူး ကိုကို့အခန်းထဲကျန်နေခဲ့တာကိုကိုခမ်းရဲ့"
"ဒါဆိုလဲ ဆရာဝန်ကိုကြီးကိုလာပို့ခိုင်းလို့ရတယ်လေ"
"ဒီတစ်စုံလေးယူဝတ်တာဘာဖြစ်လဲ နင့်မှာအင်္ကျီတွေအများကြီးမဟုတ်ဘူးလား"
KAMU SEDANG MEMBACA
Lighthouse Of Love (Completed)
Romansaအချစ်တွေကင်းမဲ့ပြီးမှောင်မိုက်နေတဲ့ကိုယ့်ဘဝလေးကို အလင်းရောင်ပေးခဲ့တဲ့ခလေးက ကိုယ့်ရဲ့မီးပြတိုက်လေးပါကွာခလေးရယ်။ ဥဿာခမ်းထည်🖤💜 နိုးနိုးလွန်းငယ်
