အခန်း - ၃၁
မှန်တင်ခုံလေးရှေ့သို့ရောက်သည်နှင့် လွန်းငယ်ပါးပြင်ပေါ်မှလက်ခလေးကို ဖယ်ရန်တွန့်ဆုတ်မိသည့်ကြားမှ ဖယ်ခွာလိုက်သည့်အခါ ရဲတွတ်နေသည့်လက်ချောင်းအရာများဟာ မြင်မကောင်းလောက်အောင်ပင်ထင်းနေလေသည်။ ယောင်ယမ်းလာသည်ကြောင့်ပါးလေးတစ်ခုလုံးဟာ အပေါ်သို့မို့တတ်၍ဖောင်းလာသည့်ပုံစံဟာ လွန်းငယ်အရိုက်ခံထားမှန်းသိသာလွန်းလှပါသည်။ ရဲနေသည့်ပါးလေးကို ကြည့်နေရင်းမှ စိတ်မတင်းထားနိုင်တော့သည်ကြောင့် မှန်တင်ခုံလေးပေါ်မှောက်၍ အားပါးတရငိုချလိုက်မိပါသည်။
အနားတွင်မည်သူမှ မရှိသည်ဆိုသည့်အတွေး၊ နှစ်သိမ့်ပေးမယ့်လူ မရှိသည်ဆိုသည့်အတွေး၊ အနိုင်ကျင့်ခံရသည့်အကြောင်းကို ပြန်တိုင်စရာ၊ ပြန်ပြောပြစရာလူမရှိသည်ဆိုသည့်အတွေးများ စုပြုံဝင်ရောက်လာသည့်အခါ စိတ်အားထက်သန်စွာပင်ငိုချရုံမှတစ်ပါး အခြားနည်းလမ်းမရှိခဲ့ပါ။
"Hello ဂျာကြီး လွန်းငယ်ပါ"
"အင်းနိုးနိုးပြော"
"လွန်းငယ်နှစ်ရက်လောက် ခွင့်ယူချင်လို့ "
"အသံကလဲမကောင်းဘူး ဘာဖြစ်တာလဲနိုးနိုး"
"လွန်းငယ်ဖျားချင်နေလို့အသံမကောင်းတာထင်တယ်"
"ဆေးခန်းသွားမလား ဂျာကြီးလိုက်ပို့ပေးမယ်"
"နည်းနည်းလေးပဲဖျားတာဂျာကြီး လွန်းငယ်အိပ်လိုက်ရင်သက်သာသွားမှာ"
"အဲ့တာဆိုလဲနားလိုက်လေနိုးနိုး သက်သာမှအလုပ်လာ ဘာမှမဖြစ်ဘူးနော်သက်သာမှဆင်း"
"ဟုတ် ဒါပဲနော်ဂျာကြီး"
"ဆေးသောက်အိပ်အုံးနော်နိုးနိုး"
"ဟုတ်ကဲ့"
နှာသံပါနေသည့်လွန်းငယ်မှာ တကယ်လဲအဖျားဝင်နေပြီဖြစ်သည်။ ယောင်နေသည့်ပါးပြင်လေးကို ရေခဲကပ်မည်ဆိိုတော့လဲ လွန်းငယ်ကအအေးကြောက်သည့်လူဖြစ်၍ မကပ်တော့ပဲ နေ့လည်ခင်းကြီးကို အိပ်ပစ်လိုက်တော့သည်။
"နိုးနိုးလွန်းငယ်ပဲတတ်ခဲ့ပါလို့ ဒို့မပြောထားဘူးလား"
"လွန်းလေးဖျားနေလို့ခွင့်ယူထားတယ် အဲ့တာကိုသွားခေါ်ပြီး လာခိုင်းရအုံးမှာလားမမပုလဲ"
YOU ARE READING
Lighthouse Of Love (Completed)
Romanceအချစ်တွေကင်းမဲ့ပြီးမှောင်မိုက်နေတဲ့ကိုယ့်ဘဝလေးကို အလင်းရောင်ပေးခဲ့တဲ့ခလေးက ကိုယ့်ရဲ့မီးပြတိုက်လေးပါကွာခလေးရယ်။ ဥဿာခမ်းထည်🖤💜 နိုးနိုးလွန်းငယ်
