အခန်း - ၃၀
လွန်းငယ်အိပ်ရာနိုးသည်နှင့် အရင်လိုသူဌေးလူကြီးလာအခေါ်ကို ထိုင်စောင့်နေသော်လည်း ပုံမှန်အချိန်ကျော်လွန်သွားသည်အထိရောက်မလာခဲ့ပေ။ ၈ နာရီထိုးပြီးသည့်တိုင် ရောက်မလာသေးသည့် သူဌေးလူကြီးကြောင့် တစ်စတစ်စနှင့် စိတ်ထဲမပျော်တော့သည့်ကြားမှ ဖုန်းလေးထဲမှ Message လေးထဲ ဝင်ကြည့်မိသည့်အခါဝယ်...။
*ကိုယ်ခရီးသွားနှင့်ပြီခလေး ခလေးကိုမနှိုးရက်လို့ ကိုယ်နှုတ်မဆက်တော့တာ ခလေးအစစအရာရာဂရုစိုက်နော် ကိုယ့်ကိုလဲလွမ်းနေပေး ကိုယ်လဲခလေးကိုအမြဲလွမ်းနေမယ်နော် ကိုယ့်ရဲ့ခလေး*
ဒါလေးပဲတဲ့လား။ ဒီနေ့သွားမယ့်အကြောင်းကို မနေ့ထဲက တစ်ခါထဲပြောရောပေါ့။ လွန်းငယ်က နောက်ရက်မှလို့ထင်ထားခဲ့တာကို ချက်ချင်းကြီးတဲ့လား။
ရုတ်တရက်ရင်ဘက်ထဲလစ်ဟာသွားသည်ကြောင့် လွန်းငယ်ရင်ဘက်လေးကိုဖိလိုက်မိသည်။ ငိုချင်လှပါသည်။ ခဏလေးမှမဟုတ်ပဲ နှစ်ပတ်မျှအချိန်ကို သေချာတောင်နှုတ်မဆက်ရပဲ လွန်းငယ်ကိုထားပစ်ခဲ့တာတဲ့။ လွန်းငယ်ကိုဂရုစိုက်လို့ မနှိုးပဲသွားလိုက်သည်ဆိုပေမယ့်လဲ ဝမ်းနည်းမိပါသည်။
မနက်စာနှင့်နေ့လည်စာ ပေါင်းစားသည့်လွန်းငယ်မှာ ထမင်းစားပြီးသည်တိုင်အောင် ဗိုက်အောင့်နေဆဲဖြစ်သည်။ အလုပ်ချိန်ရောက်ပြီဖြစ်သောကြောင့် Uniform လေးလဲကာ Duty ဝင်ခဲ့ပေမယ့်လဲ လူကစိတ်သိပ်မပါလှပေ။ ဒီနေ့ကြီးမှ ဘာလို့နေ့တာရှည်နေရတာလဲဟုဆိုသည့်အတွေးလဲတွေးမိပါသည်။
"လွန်းလေးမမကိုပစ္စည်းသွားထုတ်ပေးမလား"
"ဟုတ်မမ သွားလိုက်မယ်လေ"
"လိုက်ခဲ့ရမလားလွန်းလေး"
"ရပါတယ်မမချစ်ရဲ့ ဧည့်သည်တွေကျနေတာပဲ လွန်းငယ်တစ်ယောက်ထဲသွားလိုက်မယ်"
လွန်းငယ်လှေကားတို့ကို အားယူ၍တတ်ခဲ့သော်လည်း အပေါ်ထပ်သို့ရောက်ရန်လိုနေသေးသည်။ နုံးချိနေသည်ကြောင့် ခဏထိုင်ကာ နားပြီးမှ ဆက်၍တတ်ရသည်အထိ လူကမလှုပ်ချင်ဖြစ်ရသည်။ မမပုလဲ၏ရုံးခန်းရှေ့သို့ရောက်သည်နှင့် လွန်းငယ်ခဏရပ်ကာ အသက်ဝဝရူပြီးမှ အခန်းအတွင်းသို့ဝင်လိုက်သည်။
YOU ARE READING
Lighthouse Of Love (Completed)
Romanceအချစ်တွေကင်းမဲ့ပြီးမှောင်မိုက်နေတဲ့ကိုယ့်ဘဝလေးကို အလင်းရောင်ပေးခဲ့တဲ့ခလေးက ကိုယ့်ရဲ့မီးပြတိုက်လေးပါကွာခလေးရယ်။ ဥဿာခမ်းထည်🖤💜 နိုးနိုးလွန်းငယ်
