အခန်းး - ၂၂
အချစ်မီးပြတိုက်လေး 🖤💜
လွန်းငယ်အခန်း၏ဧည့်ခန်းထဲတွင် နှင်းဆီပန်းစည်းကြီးရယ်၊ ကိတ်လေးတစ်ခုရယ်နှင့်အတူ ထိုင်၍ကိတ်လေးထိုင်စားလိုက်သည်။ တကယ်ကိုကောင်းသည့်ကိတ်လေးပဲ။ သူဌေးလူကြီးပြောသလို ပါးစပ်ထဲပျော်ဝင်သွားတာများ လွန်းငယ်သိပ်ကြိုက်ပါဘိ။ ည ၈ နာရီကျော်ကျော်လေးသာရှိသေးသည့်အချိန်ကအရမ်းစောနေသေး၍ ဝရံတာဘက်သို့ စိတ်အပန်းပြေစေရန် ထွက်ရပ်လိုက်၏။
ယခုပြန်တွေးကြည့်တော့လဲ အိမ်မက်လိုပါပဲလား။
ဒီည လွန်းငယ်အိပ်ရောပျော်ပါအုံးမလား။ သို့ပေမယ့်လဲအစောကြီး အိပ်ပျော်သွားသည့်လွန်းငယ်မှာ မနက်ရောက်တော့လဲ နောက်ကျမှနိုး၏။
"မမသီအိမ်မပြန်ဘူးလား"
"မပြန်သေးဘူးလွန်းလေး မမနောက်တစ်ပတ်မှပြန်မလို့"
"လွန်းငယ်က မနက်ဖြန်ပြန်မလို့"
"မမချစ်ရောမနက်ဖြန်ပြန်မှာလေ"
"ဟီး... အဲ့တာဆိုအဖော်ရပြီ"
"လွန်းလေးကတော့လုပ်ပြီ လမ်းလဲမတူပဲနဲ့"
"ဒီအတိုင်းအဖော်လိုက်ရှာနေတာမမရဲ့ ဟီး..."
လွန်းငယ်တို့ညီအစ်မလေးယောက် ထမင်းအတူတူစားနေစဥ် တံခါးပေါက်မှဝင်လာသူက သူဌေးလူကြီးဖြစ်နေလေသည်။ လွန်းငယ်ကို ဒေါသထွက်နေသည့်ပုံစံကြီးနှင့်ကြည့်ပြီး လျှောက်လာသည်ကလဲ လွန်းငယ်ဆီကိုတန်းလို့ဖြစ်သည်။
ဥဿာမှာ မနက်ကတည်းကအခန်းအပြင်မှာရပ်စောင့်နေပြီး ရေသောက်ချင်၍အခန်းထဲ ခဏလေးဝင်သွားလိုက်ပါတယ် ခလေးကသူ့ကိုမစောင့်ပဲ ထမင်းစားဆောင်ဆီရောက်နေပြီတဲ့လေ။ ဒါတောင်ဇေလင်းပြော၍သာ သိရခြင်း။ ယခုလဲလူကိုမြင်ကာမှ မျက်နှာလွှဲသွားသည့်ပုံစံက သူ့ကိုသွေးတိုးစမ်းနေတာပေါ့လေ။
"ခလေးဘာလို့ကိုယ့်ကိုမစောင့်တာလဲ"
"လောပန်း..."
"ကိုယ်စောင့်နေတာကိုဘာလို့သွားနှင့်ရတာလဲ"
"လောပန်းကလဲ မနောက်ပါနဲ့တော့ လွန်းငယ်က လောပန်းကိုဘာလို့စောင့်ရမှာလဲ"
YOU ARE READING
Lighthouse Of Love (Completed)
Romanceအချစ်တွေကင်းမဲ့ပြီးမှောင်မိုက်နေတဲ့ကိုယ့်ဘဝလေးကို အလင်းရောင်ပေးခဲ့တဲ့ခလေးက ကိုယ့်ရဲ့မီးပြတိုက်လေးပါကွာခလေးရယ်။ ဥဿာခမ်းထည်🖤💜 နိုးနိုးလွန်းငယ်
