"Your mom, she was admitted to the hospital because of too much stress and depression, do you remember that happened?" Tanong ni daddy.
"I thought that she was just sick that time" sabi ko.
"We have to make your brother's funeral secret that time because we already decided to make you forget about what happened cause it hurts so much seeing you in pain anak, doble ang sakit nun saamin na mga magulang mo" sabi ni mommy.
Napahagulgol ako ng marinig ko iyon. My parents hug me na mas lalong ikinahagulgul ko.
"Mommy, daddy" umiiyak na sabi ko sabay yakap sakanila pabalik.
Heto kami ngayon ni Demzo sa kotse niya papunta sa hospital para bisitahin si Vince. Nakahawak pa rin ang isang kamay nito sa kamay ko para komportahin ako.
"If you don't want to see him, we can just go back home" sabi niya.
"Wala naman akong sinabi, kanina mo pa iyan sinasabi Demzo. Kung gusto mo na talagang umuwi edi umuwi ka pagkatapos mo akong ihatid roon" sabi ko.
"I just want you to get a rest" sabi niya.
"Baka ikaw ang may gustong magpahinga Demzo" sabi ko.
"No, no one will fetch you home" sabi niya.
"Edi bukas muna ako kunin, sa hospital nalang ako matutulog babantayan ko si Vince" sabi ko.
"No, I'll wait for you" madiing sabi niya.
Nang makarating na kami sa hospital ay agad kaming nagpunta sa room ni Vince.
"Frans" saad ni Vince sa pangalan ko kaya linapitan ko naman siya.
"Okay na ba ang pakiramdam mo?" Tanong ko.
"Yeah, I'm feeling better now" sabi niya.
"Mabuti naman kung ganun" sabi ko.
"You already saw him, let's go" sabi ni Demzo.
"Gusto ko muna siyang kausapin" sabi ko.
"Faster" sabi niya.
"Lumabas ka muna" sabi ko na ikinataas ng kilay niya.
"No" sabi nito.
"Sige na" inis na sabi ko kaya wala naman siyang nagawa kundi ang lumabas.
"I'm sorry Frans, I'm sorry for everything" puno ng sinseridad na sabi ni Vince.
"Bakit mo iyon sinabi sakin Vince? Bakit mo sakin ipinaalam ang nangyari noon?" Tanong ko.
"Cause I thought that if I did that ay sasama kana sakin. Dahil akala ko na kapag sinabi kona iyon ay wala ng dahilan para manatili ka pa rito but I was wrong. Mali ako ng akala kasi hindi ko man lang naisip ang lalaking yun. Buo ang loob ko na ako pa rin ang mahal mo kaya hindi siya sumagi sa isip ko na magiging dahilan kaya hindi ka sasama sakin. Nagpakampante ako" sabi niya.
Buti nalang talaga at pinalabas ko muna si Demzo. Nararamdaman ko kasi na ibribring up niya ito.
"Pinlano mo ang lahat?" Tanong ko.
"Yes, cause that's how desperate I am to have you back Frans. To the point na hindi ko man lang naisip kung anong trauma ang maidudulot ko sayo dahil sa katarantaduhan ko. I'm really sorry" sabi nito at akmang hahawakan na sana ang pisngi ko ng may kung anong humarang rito.
Posas.
"Kakausapin ko si Demzo" sabi ko.
"No need Frans, I deserve this. Sakatunayan nga ay kulang pa toh sa lahat ng nagawa ko sayo" sabi niya.
"Saakin ka nagkasala Vince kaya ako dapat ang magparusa sayo. But I choose to forgive you kaya wala ng dahilan pa para makulong ka. And besides, hindi mo naman ako sinaktan. Kinidnap mo ako yes, pero wala ka namang ginawang masama sakin" sabi ko.
"I killed a lot of people" sabi ko.
"Dahil sakin yun, kaya ako dapat ang parusahan. I am the one who turns you to be you like this" sabi ko.
"No, it's my fault. It's all my fault, forgive me Frans. I am so sorry" umiiyak na sabi nito kaya niyakap ko naman siya.
"You are forgiven" sabi ko.
"Let's go home it's getting dark" sulpot ni Demzo na kakapasok lang kaaya napatingin namman kami sakanya.
Ang sama ng tingin nito.
"Bibisitahin kita sa susunod" sabi ko kay Vince.
"You don't have to bother Frans, makakalabas na rin naman ako dito bukas" sabi niya.
"Then magpagaling ka kaagad" sabi ko.
"Faster it's going to rain" inis na sabi ni Demzo kaya sinamaan ko naman siya ng tingin.
"Hintay ka nga. Dun ka maghintay sa labas" inis na sabi ko.
"No" madiing sabi nito.
"I think you should go. Your husband is mad" bulong ni Vince na ikinagulat ko.
"Anong sabi mo?" Gulat na tanong ko.
"I already signed it, you are now finally free from me Frans" sabi niya.
