DIREFUL SANITARIUM - [COMPLETED]

Part 40

⊚⊚⊚

Hunter's P.O.V

Bakas sa mukha ng hindi mapakaling si Raven sa loob ng opisina ko-- ang pagtataka. Kagigising ko lang ngunit hindi na muna ako nagpahalata.

He is already awake and appears to want to leave, but he is unable to do so because the door is locked.

"The sight of my angel first thing in the morning is pleasantly lovely," hindi ako nakatiis na sambitin nang nakangiti.

Mabilis siyang lumingon sa akin at agad ring nag-iba ang reaksyon sa mukha niya. "It's lovely to see you waking as well."

Oh. Is he being sarcastic today?

"Yes. Kanina mo pa ba ako hinihintay na magising? Why didn't you just give me a kiss if you wanted me to awaken alongside you?"

Napabuga siya ng hangin. "Cut the crap and just open this goddamn door, sir," mariing utos niya. But wait, did he just called me 'sir?' What is he contemplating?

Tumayo ako at nagtuloy tuloy na pumasok sa kwarto. Kinuha ko ang isang duplicate key roon bago ulit ako lumabas. I walked over to him and dangled the key in front of his face.

I think, I don't need to play pranks on him today; he's the reason I had the restful sleep I needed a while ago. Hayaan ko na siguro muna siyang magkaroon ng mapayapang araw.

Ngunit masama pa rin ang tingin niya bago hinablot ang susi mula sa kamay ko.

He swiftly unlocked the door and then threw the key back at me.

"Thank you and see you around, angel!"

Hindi niya na ako sinagot pa nang mabuksan niya ang pinto at nagmamadaling lumabas.

Hehh~ He must be pretty annoyed because I cornered him to sleep with me last night.

Gusto ko pa sana siyang manatili rito ng mas matagal pero katulad nga ng sabi ko, I owe him one; kaya pass muna sa pambu-bully ko sa kaniya ngayon.

I cast a quick peek at the wall clock. Maga-alas-nuwebe na pala ng umaga. It's past the time for breakfast-- oh, wait .. by any chance, is Raven's annoyance caused by hunger? Why hadn't I considered that earlier so I could give him something to eat here? Something yummy and healthful. Too bad, hindi niya matitikman.

Oh, shit. I got hard thinking about it.

...

"Uhh, why am I here too?" naguguluhang tanong ko habang nakaupo sa tabi ni Knox at kaharap naman namin si Detective Treacher na kasalukuyang nakahalukipkip at hindi maipaliwanag ang emosyon sa mukha niya. I sense it's not good, though.

Kabababa ko lang kanina matapos akong makaligo't makapagbihis ay agad akong hinila ni Knox--

"Doc, kakausapin raw tayo ni Detective Treacher. Kinakabahan ako ng slight. Bakit niya tayo pinapatawag?" naalala kong usapan namin kanina.

"Ewan ko. Wala siyang sinabi sa akin. Baka naman ikaw lang ang kailangan niyang makausap dahil may ginawa kang kasalanan. Dinadamay mo pa 'ko, ah."

"Hindi 'no. Dalawa tayong hinahanap niya. Nasa cafeteria na raw siya."

--kaya nandito nga kami ngayon kung saan raw naghihintay ang detektib. And he was right. Parang kanina pa siya rito at halatang bagot na.

"Anong klaseng tingin 'yan, detective?" hindi ko napigilang itanong sa kaharap namin. "Parang may nagawa kaming mabigat na krimen, ah," dagdag ko pa na nilingon si Knox sa tabi ko. "O baka naman 'tong isang 'to ang may nagawang kasalanan."