DIREFUL SANITARIUM - [COMPLETED]

Part 59

⊚⊚⊚

Raven's P.O.V

"RAVEEEEENNNNNNNNNN!"

Isang malakas na boses ng babae ang bumungad sa akin sa may lobby ng sanitarium. Hindi agad ako nakagalaw dahil mabilis siyang yumakap sa akin at .. teka, umiiyak ba siya?

"A-Akala ko h-hindi na tayo magkikita! Mabuti't nakabalik ka ng buong-buo!" humihikbi pang saad niya habang mahigpit ang mga braso niyang nakapulupot sa leeg ko.

Buong-buo? Bakit, ano bang akala niyang mangyayari sa akin? Mahihiwalay ang kaluluwa at katawan?

"Uhh .. O-Oo, mabuti talaga't nakabalik pa ako ng buhay," makahulugang sagot ko habang nakatingin sa lalaking kasabay kong bumalik rito.

"Hindi ka ba niya sinaktan?" nag-aalalang tanong niya na humawak sa magkabilang pisngi ko. "I'm really worried about you."

"I'm glad he didn't---"

"Hey!" putol sa akin ni Hunter na hinila ako mula sa pagkakahawak ni Zariah. "Enough with the theatrics, Zariah. Let's not make this more dramatic than it already is."

Sinimangutan siya ni Zariah. "What's wrong with it? I'm just glad he's back. I was so worried about him."

"And who's fault is that?" sagot naman ng isa kaya siniko ko siya't sinamaan ng tingin pero hindi niya ako pinansin. "There's no need to worry. I certainly would never hurt Raven. He's a good patient now, right, angel? He's just a little troubled in the head sometimes, that's all," baling niya sa akin habang nakangisi.

"Anong sabi mo?" salubong ang kilay na bulyaw ko sa kaniya pero naramdaman ko lang ang pagpisil niya ng mahigpit sa braso ko na hawak niya kaya napangiwi ako. Asshole.

"He's finally being smart enough to stay here with me. So, if you'll excuse us, we have some important things to discuss. And Raven needs a rest as well."

Sinubukan niya akong hilahin pero nagpapigil ako. Ayoko namang iwan na lang basta-basta rito si Zariah, 'no. Kaya nilingon ko siya at pinilit na ngumiti.

"Really, Zariah, I'm fine, so don't fret. I can handle this monster," turo ko sa katabi ko. "But thank you for your concern anyways. I appreciate it."

"Aww. That's good to hear," sagot niya sa akin bago nagtaas ng tingin kay Hunter suot ang nagbabanta niyang mga mata. "As for you .. I hope you know that he's still my cousin and I care about him deeply. So, if you ever hurt him again, I swear, you're gonna have to deal with me and you wouldn't like what I'm capable to do."

Wooah. Hindi ko inaasahan na sasagutin niya siya ng gano'n. Nagiging palaban na ang prinsesa.

Pero natawa lang si Hunter at nilapitan siya bago ginulo ang buhok niya. Halatang hindi naman siya apektado sa mga banta niya.

"Heh. Alright, you win. I won't hurt your dear cousin again---at least not like that anyway, so you can just calm down. I have no intention of hurting him unless he gives me a reason to."

Tse!

"Where's Knox?" dagdag niya pang tanong kay Zariah.

Nagkibit-balikat naman ang huli. "I don't know. Maybe, upstairs."

"Alright," sagot niya na muli na naman akong hinila. Hindi na lang ako nagreklamo lalo na nang i-diretso niya ako sa elevator.

Agad din niyang pinindot ang button papuntang top floor matapos sumara ang pinto nun.

"Now that Zariah is out of the way, it's just me and you again. I wanted to make sure we still had a little bit of private time before you go back to your room."