"My Fables" (Completed)

65TH FABLE: TAGALOG

"Ang Pabula ng Kidlat"

Noong mga unang panahon, may isang malalawak na luntiang parang ng mga puno at mga halaman, may matapang at makapangyarihang kidlat na tinawag na Leo. Si Leo ay may kakayahang magbigay liwanag sa mga pinakamadilim na kalangitan at punuin ang mundo ng kahanga-hangang ningning ng mga kidlat. Sa bawat lagapak at kagulat-gulat na ingay, siya ay nagmamalaki sa kanyang kapangyarihan, na naniniwala siyang siya ay di-matitinag.

Si Leo ay naglalakbay sa kalangitan, sumasayaw sa gitna ng mga ulap, nagbibigay ng kahanga-hangang liwanag sa mundo sa ibaba. Ang mga hayop sa parang ay humahanga sa kanyang kahanga-hangang pagtatanghal, naniniwala silang siya ang pinakapinuno ng lakas at kagandahan. Sila ay humahanga sa kanya nang buong paghanga, umaasam na kahit isang kahati man lang sa kanyang kapangyarihan.

Gayunpaman, may isang pagkakamali si Leo na hindi niya namamalayan. Sa kanyang kayabangan, itinuturing niyang siya ay mas mataas sa iba, madalas na hindi pinapansin ang kanilang mga damdamin at mga pangangailangan. Iniisip niya na siya ang sentro ng atensyon, hindi masyadong iniisip ang epekto ng kanyang mga gawa sa mga nasa paligid.

Isang araw, isang mahinahon at mapagpakumbabang bulaklak na tinawag na Lily ay nagsawa sa kawalang-interes ni Leo. Nagkaroon siya ng tapang upang harapin ito, may determinasyong magturo sa kanya ng isang mahalagang aral. Habang lumalapit si Leo, nagbibigay liwanag sa parang sa kanyang kahanga-hangang ningning, si Lily ay tumayo nang matatag, hindi nagugulat sa kanyang pasya.

"Leo," marahan na sinabi ni Lily, "mayroon kang napakalaking lakas, ngunit ang tunay na kapangyarihan ay nakasalalay sa kung paano natin ito ginagamit. Ang iyong kidlat ay maaaring magbigay-liwanag at magpasikat, ngunit ito rin ay nagdudulot ng takot at pagkasira sa parang. Naisip mo na ba ang mga bunga ng iyong mga gawa?"

Tumawa si Leo, hindi pinansin ang mga sinabi ni Lily. "Bakit ko nga ba dapat alalahanin ang mga bunga? Ako ang kidlat, ang simbolo ng kapangyarihan at lakas. Wala sinumang pwedeng magtanong sa aking kapamahalaan."

Hindi tinagilan ni Lily ang kayabangan ni Leo, sinabi niya, "Leo, ang kapangyarihan na walang responsibilidad ay wala lang palamuti. Tingnan mo ang mga hayop na kin

akabahan, ang mga puno na nag-iingat sa iyong pagdating. Nagnanais sila ng kapayapaan mula sa kaguluhan na iyong idinudulot. Ang tunay na lakas ay nasa paggamit ng iyong kapangyarihan upang magdala ng liwanag at pag-asa, hindi takot at pagkasira."

Tahimik na tumahimik si Leo, ang kanyang ningning na nagliwanag ay nagliliwanag habang lumulubog ang mga salita ni Lily. Narealize niya ang katotohanan sa mga sinabi nito at naramdaman ang matinding pagsisisi sa kanyang walang pakundangang mga gawa. Siya ay lubhang nalunod sa kanyang sariling kapangyarihan at nakalimutan ang kahalagahan ng pagkaunawa at pagkakaroon ng malasakit.

Simula noon, nagbago ang pananaw ni Leo. Nagtungo siya sa pagbabago at naglubos ng panata na gamitin ang kanyang kidlat upang magdala ng liwanag, kaligtasan, at kaligayahan sa parang. Nagnanais siyang maging gabay, magdala ng harmonya sa lahat ng naninirahan sa lupa.

Sa pagbabago ni Leo, napansin ng mga hayop sa parang ang pagbabago. Hindi na sila natatakot, ngunit malugod na tinanggap ang kanyang pagdating. Si Leo ay naging kanilang tagapagtanggol, ginamit ang kanyang kidlat upang gabayan ang mga nawawalang manlalakbay, babalaan sa paparating na panganib, at alagaan ang paglaki ng mga halaman sa parang.

Lumago at umunlad ang parang sa ilalim ng bagong karunungan ni Leo. Ang mga hayop at mga halaman ay namulaklak, nabuhay sila ng magkakasama at nagpapasalamat sa kabutihang-loob ni Leo. Natutuhan nila na ang tunay na kapangyarihan ay hindi nasusukat sa pamamagitan ng kadakilaan o panggigipit, kundi sa paggamit ng sariling kakayahan upang mag-angat at mag-alaga ng iba.

At sa gayon, kumalat ang kwento ni Leo, ang kidlat, sa buong parang at sa iba pa, nagtuturo sa lahat ng nakakarinig nito ang kahalagahan ng paggamit ng kapangyarihan nang responsable at may malasakit. Ipinapaalala nito sa kanila na ang tunay na lakas ay hindi nasusukat sa pamamagitan ng malalaking pagpapakita, kundi sa positibong epekto na iniwan natin sa iba.