Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 46ο~

Είναι μια ώρα πριν την καθορισμένη ώρα συνάντησης μου με τον Μπεν. Το άγχος μ' έχει κυριεύσει και το στομάχι μου είναι κόμπος. Η Άννα ακόμα δεν έχει απαντήσει σε καμία από τις κλήσεις μου. Είμαι σίγουρος πως κάτι δεν παει καλά, γι' αυτό και παίρνω την πρωτοβουλία να παω στο διαμέρισμα της. Χτυπάω και μου ανοίγει ο Λουκ. Φαίνεται μπερδεμένος με την ξαφνική επίσκεψη μου, όμως χαμογελάει καταλαβαίνοντας αμέσως τον λόγο. Μου δίνει έναν δίσκο και αντιλαμβάνομαι πως κάποια δεν εχει φάει τίποτα όλη μέρα. Ένα τεράστιο κομμάτι μου ανακουφίζεται όταν καταλαβαίνω πως είναι εντάξει. Ανεβαίνω τις σκάλες προσεκτικά ώστε να μην ρίξω τον δίσκο. Φτάνω έξω από την πόρτα της και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Ύστερα χτυπάω, αλλά τίποτα. Ξανά χτυπάω και δεν παίρνω καμία απάντηση. Αφήνω κάτω τον δίσκο και ξεκινώ να ανοίξω την πόρτα, αλλά προφανώς και είναι κλειδωμένη. Την κλοτσάω μια φορά και ύστερα από μερικά ανυπόφορα δευτερόλεπτα έρχομαι αντιμέτωπος με μια κατακόκκινη Άννα. Είμαι σίγουρος πως έκλαιγε πριν έρθω ή ακόμα και πριν ανοίξει τη πόρτα. Ξαφνιάζεται που με βλέπει, όμως δεν λέει τίποτα. Μπαίνω μέσα, αφού πάρω τον δίσκο και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Ακουμπάω τον δίσκο στο κρεβάτι και κάθομαι όρθιος. Εκείνη κάθεται σταυροπόδι στο κρεβάτι της. Κοιταζόμαστε για μερικά δευτερόλεπτα, ίσως λεπτά, ώσπου αποφασίζει να μιλήσει. Τα χέρια μου είναι σταυρωμένα μπροστά από το στήθος μου και είμαι κάπως τσαντισμένος.

«Γιατί είσαι εδώ;» λεει χαμηλόφωνα.

«Γιατί δεν απαντάς στις κλήσεις μου;» αντιγυρίζω. «Φάε!» διατάζω.

«Δεν απάντησες στην ερώτηση μου!» υψώνει τον τόνο της φωνής της λίγο και δεν αγγίζει το φαγητό της.

«Φάε!» επιμένω και ευτυχώς με υπακούει. Χαμογελώ από μέσα μου. «Γιατί δεν απαντάς στις κλήσεις μου;» ξανά ρωτάω.

«Δεν... δεν μπορώ... κάθε φορά που πηγαίνω να απαντήσω, κάτι με σταματάει.» απαντάει ειλικρινά απ' όσο μπορώ να καταλάβω.

«Άννα...» κάθομαι δίπλα της και απομακρύνεται. Εντάξει, αυτή σίγουρα δεν είναι η αντίδραση που είχα στο μυαλό μου. «Τι συμβαίνει;» ρωτάω φανερά χαμένος.

«Χάρρυ... σκέφτηκα αρκετά σήμερα το πρωί, όταν ξύπνησα και δεν σε βρήκα δίπλα μου.» κάνει μια παύση και μόλις ανοίξω το στόμα μου, ώστε να της εξηγήσω, σηκώνει το χέρι της για να με σταματήσει. «Διάλεξες τον Μπεν, Χάρρυ. Διάλεξες εκείνον αντί για μένα.» λέει χαμηλόφωνα.