Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαια 45ο~

"Darlin' hold me in your arms. The way you did last night.
And we'll lie inside. For a little while here oh."

Το επόμενο πρωί ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ, όμως δεν έχω καμία ιδέα γιατί. Μόλις γυρίσω και αλλάξω πλευρό βλέπω την Άννα δίπλα μου να κοιμάται τόσο γλυκά. Μερικές τούφες από τα μαλλιά της έχουν πέσει μπροστά στο πρόσωπό της, αλλά δεν θα τις απομακρύνω, μοιάζει σαν σκυλάκι και η εικόνα αυτή με κάνει να χαμογελώ δίχως να το καταλαβαίνω. Στιγμές σαν αυτές καταλαβαίνω πόσο πολύ ερωτευμένος είμαι μαζί της. Πόσο πολύ την λατρεύω και δεν σκοπεύω να την χάσω. Έχω περάσει μερικά πολύ δύσκολα χρόνια απ' όταν έχασα την Φαμπ και εκείνη μ' επανέφερε πίσω στον Χάρρυ που ήμουν κάποτε, στον πραγματικό Χάρρυ και στον εαυτό που εύχομαι να προλάβει να γνωρίσει.

Μιας και το ανέφερα... πρέπει σύντομα να παω πίσω στον Μπεν. Αν και δεν θέλω καθόλου είναι η μοναδική μας επιλογή. Πόσο θα χαιρόμουν να μπορούσα να του φυτέψω μια σφαίρα στο δόξα πατρι και να τελείωνε η υπόθεση. Η καλύτερα θα τον τυραννούσα πρώτα, θα τον έκανα να πονέσει πολύ & ύστερα θα τον σκότωνα, όχι σαν λύτρωση, αλλά σαν τιμωρία, γιατί τέτοιος που είναι στην κόλαση θα πήγαινε απευθείας. Έχω τόσο θυμό μέσα μου προς το πρόσωπο του. Τόσο πολύ που θα μπορούσα να σκοτώσω άνθρωπο μόνο με το βλέμμα μου. Όμως πρέπει να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, γιατί με το να αφήσω τον θυμό να με καταβάλει δεν πρόκειται να καταφέρω απολύτως τίποτα.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κατεβαίνω στην κουζίνα. Εκεί βλέπω τον Λουκ να τρώει αργά ένα τοστ. Τα βλέμματα μας συναντιούνται, όμως δεν μιλάει κανένας μας. Δεν ξέρω τι να πω γι' αυτό και προτιμώ να κουνήσω καταφατικά το κεφάλι μου όπως κάνει και ο Λουκ. Αφού πιω λίγο νερό νιώθω ένα χέρι να ακουμπά τον ώμο μου και να με αναγκάζει να γυρίσω να αντικρίσω το πρόσωπο που με κρατά. Βλέπω τον Λουκ ο οποίος αμέσως με χώνει στην αγκαλιά του. Ανταποδίδω με μια σφιχτή αγκαλιά και ύστερα φεύγω με το κεφάλι μου στραμμένο προς την πόρτα. Δεν θέλω να κοιτάξω πίσω γιατί ξέρω πως θα γυρίσω και αυτό δεν θα ωφελήσει κανέναν μας. Πρέπει να δείξω πυγμή και να παραμείνω προσηλωμένος στην απόφαση μου. Δεν πρέπει να αλλάξω γνώμη τώρα και δεν θα το κάνω. Είναι το καλύτερο για όλους, αυτό θα συνεχίσω να σκέφτομαι. Μόλις κλείσω την πόρτα του σπιτιού μου νιώθω την δόνηση του κινητού μου στην πίσω τσέπη του τζιν μου. Σηκώνω το τηλέφωνο μου σχεδόν με μηχανικές κινήσεις.

«Παρακαλώ..» λέω αδύναμα.

«Θα έλεγα κάτι προσβλητικό τώρα, αλλά με πέτυχες στα κέφια μου, οπότε θα το κρατήσω για τον εαυτό μου.» λέει ευδιάθετα ο Μπεν και γελάει. Η έκφραση του προσώπου μου αλλάζει σε κλάσματα δευτερολέπτου και το χρώμα τον ματιών μου έχει σκουρίνει. Αντικρίζω το είδωλο μου στον απέναντι καθρέπτη και απορώ με τον εαυτό μου.

«Απλά πες τι στο διάλο θέλεις Μπεν. Δεν έχω διάθεση.» απαντάω απότομα.

«Επέστρεψες στον παλιό καλό Χάρρυ. Έτσι σε θέλω mate.» τον νιώθω να χαμογελάει μέσα από το τηλέφωνο.

«Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που καθυστερείς;» συνεχίζω ψυχρά και απότομα.

«Κάποιος δεν ξύπνησε καλά σήμερα. Τέλος πάντων... σήμερα θέλω να βρεθούμε στην καφετέρια Drunk Dream στις εννιά. Έχουμε ορισμένα θέματα να συζητήσουμε mate.»

«Καλώς! Τα λέμε εκεί... mate.» απαντάω σαρκαστικά και κλείνω το τηλέφωνο. Έχω ένα πολύ κακό προαίσθημα για απόψε...

Η μέρα συνεχίστηκε αργά και βασανιστικά. Η Άννα δεν έχει απαντήσει στις κλήσεις μου και έχω αρχίσει να ανησυχώ. Ίσως να μετάνιωσε για ότι έγινε μεταξύ μας χτες. Ίσως να μην το ήθελε τόσο όσο εγώ και απλά να έκανε πίσω για να με ευχαριστήσει. Ίσως να την πίεσα χωρίς να το καταλάβω. Καλύτερα νομίζω να σταματήσω να σκέφτομαι έτσι. Θα την πάρω και πριν παω να συναντηθώ με τον Μπεν. Δεν ξέρω αν αυτή η συνάντηση μας θα έχει αίσιο τέλος. Καθώς είμαι έτοιμος να πάρω πάλι τηλέφωνο η πόρτα χτυπάει και σχεδόν τρέχω για να την ανοίξω. Εύχομαι και ξανά εύχομαι να είναι η Άννα, αλλά πέφτω έξω. Μπροστά μου εμφανίζεται ο Ζοζεφ μέσα στο χαμόγελο. Τι χαρά είναι αυτή θα ήθελα να ξέρω; Τόση όρεξη που την βρίσκει;

«Που 'σαι βρε Χάρρυ;»

«Μαλάκα Ζοζεφ παίρνεις τίποτα; Χτες παιδί μου δεν ήμασταν μαζί;» απαντάω κλείνοντας την πόρτα και οδηγώντας τον στο σαλόνι.

«Ναι το ξέρω. Απλά ήθελα να σου φτιάξω το κέφι. Ήξερα πως δεν θα ήσουν και τέλεια. Έπεσα μέσα mate.» λέει χαμογελώντας πλάγια.

«Αχ μην με λες έτσι, σε παρακαλώ. Έτσι με είπε και ο Μπεν πριν.» ξινίζω αμέσως.

«Μιας και το ανέφερες. Τελικά τι έγινε με αυτόν; Μιλήσατε;» κάθεται αναπαυτικά στον καναπέ.

«Ναι... θα βρεθούμε σήμερα το απόγευμα. Έχω ένα πολύ κακό προαίσθημα Ζοζεφ. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί αυτή η βραδιά. Λες να...»

«Σταμάτα! Δεν θα το αφήσουμε εμείς να γίνει αυτό. Ούτε να το σκέφτεσαι Χάρρυ!» με διακόπτει απότομα.

«Ζοζεφ εγώ...»

«Χάρρυ κάτι είπα νομίζω! Πήγαινε κάνε ένα μπάνιο και ετοιμάσου. Προβλέπεται μεγάλη βραδιά η σημερινή.» απαντά αμέσως και μου κλείνει το μάτι. Απλά ελπίζω όλα να πάνε καλά και να φύγει αρτιμελής και ζωντανός από το ραντεβού μου με τον Μπεν απόψε.

ΧΕΛΛΟ BABES. ΑΡΓΗΣΕ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΚΙ ΑΛΛΟ. ΕΙΔΗ ΤΟ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΑ ΠΟΛΥ ΟΠΟΤΕ HERE YOU ARE. ΕΛΠΙΖΩ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ. ΤΟ ΚΟΒΩ ΣΕ ΚΑΛΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΑΙ. ΧΤΙΖΩ ΕΝΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΑ (😜). ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΑ ΚΑΝΕΤΕ VOTE ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΑΝ. ΜΕ ΒΟΗΘΑΕΙ. ΤΑ ΛΕΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑ. GOODBYE FOR NOW MY LOVES.